Recensie: Michael Vey - Gevangene van cel 25 RECENSIE

“Mijn naam is Michael Vey, en het verhaal dat ik op het punt sta te vertellen is vreemd. Heel vreemd. Het is mijn eigen verhaal.” Richard Paul Evans heeft met deze opmerking helemaal gelijk. Het verhaal in Gevangene van cel 25, een verhaal over Michael Vey, is bizar, maar door alle gebeurtenissen zeer aantrekkelijk. Wanneer je houdt van actie, spanning en een beetje fantasie is dit boek een must voor je boekenkast!

Michael Vey verhuist met zijn moeder naar Idaho, omdat niemand hem daar zou kunnen vinden. Al snel krijgt hij contact met Ostin en vertelt hij over zijn bizarre kracht: hij is geladen met elektriciteit en kan mensen schokken geven. Dan ontmoet hij de knappe Taylor en ontdekt hij dat zij ook magische krachten bezit: ze kan mensen resetten. Samen met Ostin en Taylor richt hij Elektroclan op, maar voor de club goed en wel is begonnen, verdwijnt Michaels moeder plotseling. Een bizar verhaal begint.

Gevangene van cel 25 start aantrekkelijk doordat Evans Michael het verhaal zelf laat vertellen: hij spreekt je letterlijk aan. Vanaf dat moment maakt hij je deelgenoot van zijn, zo zegt hij zelf, vreemde verhaal. Vervolgens neemt hij je mee in de hilarische ontmoetingen met Ostin. Evans verwerkt de nodige humor in het verhaal, waardoor je van Michael en Ostin gaat houden. Zinnen als “Ik kon Ostin voor me op zijn stoel zien draaien, als een varken dat zich tevreden in de modder wentelt. Hij was gek op proefwerken”, staan bol van de ironie of humor en zorgen voor een lach op je gezicht. Daarbij begint het verhaal heel realistisch: Michael zit op een middelbare school, wordt gepest, moet nablijven en is hopeloos verliefd op de knappe Taylor. De vaste plaats van ‘bully’ Cody in het nablijflokaal, de pesterijen rondom Michael en zijn tics en de verliefdheid van de jongens zijn realistisch en maken het plaatje bijna geloofwaardig. Tot het moment dat Michael zijn waanzinnige krachten toont. Als lezer moet je ‘even’ accepteren dat dit tot het verhaal behoort: Michael en Taylor hebben bijzondere krachten, verder lijken het normale pubers.

In het tweede deel voegt Evans het perspectief van Taylor toe en maakt hij het verhaal diepgaander. Hij laat ons nadenken over morele thema’s als de aanvaardbaarheid van onderzoek doen: “ongelukken horen bij vooruitgang. De beschaving wordt geolied door bloed. Natuurlijk, het was heel naar, maar het was het waard, vind je niet?” Ook na de verdwijning van Michaels moeder schotelt Evans ons een moreel dilemma voor. Ontvoerder Dr. Hatch lijkt in de eerste instantie een vriendelijke man, maar is hij dat ook? Is het geen ordinaire ‘pooier’? Helaas maakt Evans in dit deel gebruik van onrealistische kunstgrepen om het verhaal te versnellen. Zo mag Michael zijn overvaller tot iedereens verbazing direct verhoren, terwijl hij helemaal geen agent is. Ook de omgeving waarin Taylor na haar ‘ontvoering’ terecht komt wordt grotesk opgezet, waardoor het bijna ongeloofwaardig wordt.

Het laatste deel van Gevangene van cel 25 bevat een spannende, actievolle ontknoping. Michael en zijn ‘clubleden’ keren zich tegen Dr. Hatch en moeten proberen hun leven te redden. Hun magische krachten komen hierbij voluit naar voren; niets hoeft nog verborgen te worden. Het verhaaltempo ligt hoog, gebeurtenissen wisselen elkaar snel af. De Gevangene van cel 25 wordt een waar actieverhaal vol gevechten. Met de laatste woorden in dit verhaal maakt Evans duidelijk dat Michaels leven nog niet klaar is: dit stuk vraagt om een vervolg. Evans maakt met Gevangene van cel 25 een mooi en actievol begin van het bizarre leven van Michael Vey.