Recensie: Niets te verliezen RECENSIE

Sinds de scheiding van haar ouders weet de 17-jarige McLean Sweet niet meer wie ze is. Nadat haar moeder haar vader verruilt voor diens grootste basketbalheld, kiest Mclean blindelings voor haar vader. Samen verhuizen ze van stad naar stad vanwege zijn baan, en telkens neemt Mclean een andere persoonlijkheid aan, eentje die past bij de omgeving waar ze in terechtkomt. Eerst is ze de populaire Eliza, daarna Lizbeth van de toneelclub, gevolgd door Beth, secretaris van de leerlingenraad. Dat is veilig, want ze blijft nergens lang genoeg om haar vriendschappen of vriendjes echt serieus te laten worden. Maar als Mclean en haar vader in Lakeview aankomen, gaat alles anders dan gepland. Als ze onverwacht oog in oog staat met haar nieuwe buurjongen Dave stelt ze zichzelf niet voor als Liz, zoals gepland, maar als Mclean. Dankzij Dave en de nieuwe vrienden die ze op school leert kennen vindt ze stukje bij beetje zichzelf weer terug.

Als groot Sarah Dessen-fan stond ik te popelen om ‘Niets te verliezen’ te mogen recenseren, want haar laatste boek Spring maar achterop verscheen alweer in 2011. Het boek heeft kennelijk lang op de plank gelegen bij de uitgeverij. Hoe dan ook ben ik blij dat Sarah Dessen weer terug is op de Nederlandse markt. Het boek is geschreven in de bekende vlotte, mooie schrijfstijl die we van Sarah Dessen gewend zijn en Mclean is een sympathiek en intrigerend hoofdpersonage. Ondanks de licht romantische verhaallijn met Dave draait het in dit boek niet om liefde maar vooral om vriendschap en het (her)ontdekken van je eigen identiteit. Toch zijn er ook een paar minpunten. Zo wordt het einde voor mijn gevoel in sneltreinvaart afgeraffeld terwijl het verhaaltempo in het verdere boek (dat toch zo’n 400 pagina’s telt) aan de trage kant is, en het boek bevalt behoorlijk wat interpunctiefouten. Dat is wellicht het nadeel als je zolang op het volgende boek moet wachten… het kweekt hoge verwachtingen.

‘Niets te verliezen’ is een heerlijk meidenboek met een mooie boodschap, namelijk dat iedereen ‘een twee uur ’s nachts’ nodig heeft: échte vrienden bij wie je jezelf kunt zijn en die je altijd kunt bellen – zelfs om twee uur ’s nachts.