Recensie: De jurkendief RECENSIE

In 1937 is het niet vanzelfsprekend dat vrouwen een carrière nastreven. De 17-jarige Alix wil niets liever dan modeontwerper worden. Maar aan dromen heb je vrij weinig als het iedere dag een strijd is te voorkomen dat jij en de mensen van wie je houdt niet van de honger omkomen. Alix raakt dan ook in tweestrijd als haar een baan aangeboden wordt bij Maison Javier, een prominent modehuis – op voorwaarde dat ze de nieuwe collectie kopieert. Na enige twijfel neemt ze de baan aan. Met het groeien van haar liefde voor de mode van Javier en het ontwikkelen van haar eigen talenten, valt het haar echter steeds moeilijker om aan haar taak te voldoen.

Op het eerste gezicht is De jurkendief van Natalie Meg Evans een ‘dertien in een dozijn’-boek. Een meisje met een schijnbaar onbereikbare droom, een geheim in haar verleden, lieve vrienden, gemene vijanden, een man die van haar houdt, een man van wie zij houdt. Het bevalt alle elementen die onvermijdelijk tot een happy end voor de hoofdpersoon leiden. Wat dan de grote uitdaging is, is een boeiend verhaal vertellen.

Daarin is deze debuterend schrijfster deels geslaagd. In De jurkendief komt het Parijs van de jaren ’30 van de vorige eeuw tot leven. Evans beschrijft de stad tot in detail, van de chique hotels tot de smerige achterstraatjes. Ook de mode-industrie en de prachtige kleding die Alix helpt maken en showen, lijken voor je ogen tot leven te komen. Als lezer kun je je heerlijk laten meeslepen door de overdaad aan luxe en rillen bij de armoede waar Alix ook mee wordt geconfronteerd.

Maar die overvloed aan details heeft ook een keerzijde. Je moet je aandacht er wel bij houden! Evans wil je namelijk alles vertellen en laten zien. Dat levert een prachtig, ongetwijfeld zorgvuldig geresearcht tijdsbeeld van Parijs op. Maar ook een eindeloze parade van personages, die allemaal hun eigen levensgeschiedenis en problemen hebben. Daarbij brengt Evans niet alleen Parijs tot leven, maar ook Londen, Alix’ oude kostschool, het geboortedorp van oma… En terwijl de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog nog pijnlijk voelbaar zijn en donkere wolken van de Tweede Wereldoorlog boven hun hoofden samenpakken, woedt de Spaanse Burgeroorlog op de achtergrond.

Alle puzzelstukjes vallen aan het einde van het boek gelukkig keurig op hun plaats. Maar eigenlijk maakt dat vrij weinig uit. De schrijfster is helaas vergeten haar personages écht tot leven te brengen. Alix is eigenlijk bijna ongeloofwaardig feministisch en succesvol, terwijl haar relaties met de mensen om haar heen oppervlakkig blijven. Wat De jurkendief de moeite waard maakt, is het heerlijke bezoek aan historisch Parijs. Dat kan met Evans als gids niet lang genoeg duren.