Recensie: Bonjour Tristesse RECENSIE

Francoise Sagan schreef het boek Bonjour Tristesse op 18-jarige leeftijd. Het boek kwam uit in 1954, maar het is nog altijd een boek met een heel actueel thema.

De 17-jarige Cécile is een meisje uit de Parijse upper class, die na twee jaar kostschool weer thuis komt wonen bij haar vader. Haar vader is 40 jaar, gefortuneerd en al 15 jaar weduwnaar. Hij is een vrouwenversierder, die van het goede leven houdt en al gauw is Cécile zijn trouwe handlanger.

Cécile heeft geen moeite met de minnaressen van haar vader. Haar vaders onweerstaanbare charme werkt ook op haar en ze voelt zich helemaal in haar element in het gemakkelijke leventje dat haar vader haar biedt. Dat Cécile eigenlijk alleen maar omgaat met veel oudere mensen en in een mondaine omgeving totaal geen discipline of verantwoordelijkheden meekrijgt, valt haar vader niet echt op.

De Parijse demi monde gaat in de zomer de verstikkende stad uit en bivakkeert een aantal maanden aan de Côte d’Azure en zo ook Cécile en haar vader, samen met diens huidige vriendin Elsa. Zon, zee, naar een club in de avond en een leuk vriendje in een zeilboot, ja: dat leventje bevalt Cécile wel. Dat ze gezakt is voor haar eindexamen en eigenlijk moet studeren, boeit Cécile totaal niet.

Aan haar heerlijke bestaan dreigt echter een einde te komen, als haar vader hun familievriendin Anne Larsen uitnodigt. Anne is een rijke onafhankelijke vrouw, de vriendin van wijlen Cécile’s moeder, die ooit getracht heeft om Cécile nog enigszins op te voeden. Als Anne arriveert, gaat ze daar dan ook direct weer mee verder.

Als de prachtige, indrukwekkende Anne dan ook nog eens haar vader verovert en zo ver krijgt, dat hij Elsa het huis uit zet en zich verloofd met Anne, gaan de alarmbellen bij Cécile af. Ze moet van Anne studeren en mag haar vriend Cyril niet meer zien. Cécile ziet het al aankomen: Anne zal haar vader tot een goede trouwe huisman maken en haar tot een gezeglijke verantwoordelijke stiefdochter. Een geregeld leven. Dat is niet wat Cécile wil! Ze wil haar frivole jet-set leven niet kwijt.

Wat volgt is een plan van een vroegwijze puber met een volwassen bijna doortrapte geest. Ze zet de naïeve Elsa en de verliefde Cyril in als pionnen en speelt alles en iedereen tegen elkaar uit. Als ze al eens wroeging heeft, weet ze ook dat te accepteren en zelfs te omarmen en cultiveren: “goedemorgen droefheid”... Bonjour Tristesse.

Het feit dat Francoise Sagan het boek op zo’n treffende manier schreef toen ze zelf net 18 jaar oud was, was heel opmerkelijk. Het egoïsme van een intelligente puber, die haar luxe leventje in gevaar gebracht ziet, spat van de bladzijden af.  Het boek sloeg dan ook in als een bom en is zelfs tegenwoordig nog een boek dat onder de literaire toptitels valt. Sagan (een pseudoniem voor Francoise Quoirez 1935-2004) was zelf afkomstig uit een zeer rijk milieu en kende het jet-set leventje als geen ander. Ze ontleedde mensen en situaties en had op zeer jonge leeftijd al een opmerkelijk inzicht in de menselijke psyche. Ze had wel al een behoorlijk cynische kijk op het leven in het algemeen. Sagans schrijfstijl is prachtig. Ze weet een situatie of gevoel in één welluidende zin precies scherp te stellen.

Dat het verhaal opnieuw uitgebracht is, is een goed moment om het boek eens te lezen of te herlezen. Het is een geweldig verhaal, fantastisch geschreven, dat je in één keer uitleest, omdat het je blijft boeien.