Recensie: De angstaanjager RECENSIE

Mara wordt wakker op een mistig grasveld. Ze heeft geen idee wat ze daar doet, noch enige andere herinnering over zichzelf. Dan verschijnt er een jongen in de mist. Hij stelt zichzelf voor als de Boodschapper, de angstaanjager. Hij zorgt voor gerechtigheid en straft mensen die dat verdienen op een huiveringwekkende manier. Mara zal hem hierbij moeten helpen. Maar waarom zij? Ze blijft zich tegen haar nieuwe leven verzetten, totdat haar herinneringen beetje bij beetje terugkomen en ze de verschrikkelijke waarheid ontdekt...

Ik had geen idee wat ik precies van De angstaanjager kon verwachten. Eerlijk is eerlijk, na de eerste zoveel pagina’s wist ik dat nog steeds niet. Je weet namelijk evenveel als Mara: vrijwel niets. Ik vond het enorm frustrerend dat ik in het begin geen idee had waar ik nou precies over las. Het maakte me nieuwsgierig, dat wel, maar tegelijkertijd bleef het me irriteren.

Zeker in het begin, had ik moeite met Michael Grant’s schrijfstijl. Grant gebruikt veel komma’s om zinnen aaneen te rijgen waardoor meeslepende, lange zinnen ontstaan. Hoewel ik dat ergens wel kon waarderen, had deze manier van schrijven echter ook tot gevolg dat ik moeite had een vloeiend leestempo te vinden. Het las vrij haperend. Toen ik er eenmaal in zat, ging het echter beter. Grant schrijft bovendien behoorlijk beeldend, wat bij sommige scènes gruwelijke beelden oplevert.

Nu, een aantal dagen na het uitlezen van De angstaanjager, weet ik nog steeds niet zo goed wat ik van de hoofdpersonages moet denken. Mara was soms best naïef en kortzichtig, al denk ik dat dat Grant’s bedoeling was. Van de zwijgzame Boodschapper kreeg ik niet echt hoogte. Ik had graag gewild dat we iets meer informatie over hem hadden gekregen. Ik snapte bovendien het waarom met betrekking tot de gerechtigheid niet helemaal. Ik snap dat het evenwicht behouden moet worden, maar waarom nou op deze manier? We krijgen wel iets van achtergrondinformatie over de Boodschappers, maar toch miste ik een ‘aha, daarom!’-moment. Ik vond het straffen maar op een vreemde manier gaan.

Het verhaal zelf boeide me wel, maar wist me niet te overdonderen. De verhaallijn wist me niet compleet in te pakken en mee te voeren. Wel zorgde diezelfde verhaallijn ervoor dat ik door wilde blijven lezen. Deze tegenstrijdigheid in mezelf vond ik behoorlijk verwarrend. Al met al is dit dus een boek dat ik erg vermakelijk vond, maar waarbij ik ook meer dan eens mijn wenkbrauwen optrok. Eén ding weet ik wel zeker: ik ben blij dat ik de angstaanjager niet ben.