Recensie: Op goochelavontuur met de familie Kazàn RECENSIE

Ben je helemaal gek van goochelen en heb je het altijd al zelf willen leren? In Op goochelavontuur met de familie Kazàn kunnen kinderen door een spannend verhaal en echte goocheltrucs de wereld van het goochelen ontdekken. De familie Kazàn, bestaande uit Hans, Renzo, Mara, Oscar en Steven, zijn heel ervaren goochelaars en kennen de gekste trucs. Ze houden ook erg van sterrenbeelden, zoals Orion, de grote beer en de kleine beer. Wanneer ze op een avond naar het heelal kijken, vallen er zeven sterren uit de lucht. Ze zijn verdwenen en de familie Kazàn moet de regenboog volgen naar de spiegelkamer om de sterren weer terug te halen. Met behulp van elkaar en de magie proberen ze de gevaarlijke sterrenbeelddraak Draco te verslaan.

Het kleurrijk geillustreerde Op goochelavontuur met de familie Kazàn gebruikt een combinatie van tekeningen en foto’s van Hans Kazàn en zijn zoons en schoondochter, die samen de illusionistengroep Magic Unlimited vormen, om het verhaal vorm te geven. Dit geeft een verrassend leuk effect. Helaas is het verhaal over de goochelfamilie alles behalve verrassend leuk. Het idee is nog wel goed bedacht: er zijn zeven sterren verdwenen en de familie Kazàn probeert deze met behulp van hun magie weer terug te halen. De uitwerking is echter alles behalve succesvol. Marij M. Sloothaak schrijft vooral boeken in opdracht en daar is natuurlijk niets mis mee, maar het lijkt wel alsof ze voor dit boek geen enkele inspiratie had. Het verhaal springt van de hak op de tak, is weinig kindvriendelijk en heeft zeer weinig spanning. Het lijkt allemaal veelbelovend met een draaikolk, een snurkende reus en een krokodil, maar uiteindelijk hoeft de goochelfamilie weinig moeite te doen om de vallende sterren te pakken te krijgen. Eigenlijk is het verhaal niet meer dan één grote anti-climax.

Wat misschien nog wel het meest storend is, is het taalgebruik. Begrippen als levitatie, stalagmieten en stalactieten zijn misschien een beetje te hoog gegrepen voor de doelgroep, evenals de uitleg over een beroemde goochelaar in de Ed Sullivan Show in 1964. Ook zinnen als ‘Op mijn laptop schijten?’ en ‘Het water is omfloerst met mistflarden.’ lijken ontzettend ongepast in dit kinderverhaal. Het enige dat het boek nog een beetje redt, naast de eerder genoemde illustraties, zijn de vijftien goocheltrucs die aan het einde worden ontrafeld.