Recensie: De kleur van de zon RECENSIE

In De kleur van de zon maken we kennis met de achttienjarige Elena die in de jaren 50 opgroeit op het Griekse eiland Kreta. Ze heeft alles wat haar hartje begeert. Een fijn huis, ze is van goede komaf en haar vriendje Dimitri wil met haar trouwen. Maar dan doet ze een afschuwelijke ontdekking. De plekjes op haar benen blijken lepra te zijn. Dat betekent dat Elena gedwongen moet verhuizen naar het eilandje Spinalonga, een leprakolonie voor de kust van Kreta. Elena moet alles achterlaten, maar ondanks haar verdriet weet ze langzaam haar weg te vinden op het eiland. Ze werkt en maakt nieuwe vrienden. Als ze oude dagboeken vindt van de vorige bewoonster, komt het leven van Elena onverwachts opnieuw compleet op zijn kop te staan.

Ina van der Beek is voornamelijk bekend van haar familieromans. Met De kleur van de zon maakt ze een verassend en geslaagd uitstapje. De woorden van Elena nemen je stap voor stap mee in haar verlies, verdriet en nieuwe hoop. Je voelt de donkere bui al hangen. Elena heeft een perfect leventje en dat moet ze allemaal achterlaten. Ze heeft een goede band met haar vader en broertje Stefanos en de huishoudster Sofia. Haar moeder Alcine heeft haar altijd al anders behandeld. Elena denkt dat het komt omdat ze een meisje is en haar moeder liever een zoon had gehad, maar al snel krijg je het gevoel dat er meer aan de hand is. Ina van der Beek maakt weinig gebruik van dialoog en gebruikt vooral veel beschrijving. Ze neemt je door de ogen van Elena mee naar het eiland en geeft een indruk van hoe het leven op Spinalonga moet zijn geweest.

Ondanks dat het mooi beschreven is, is het wel een voorspelbaar verhaal. De plottwist komt al na 100 blz. en daarna kan je heel makkelijk voorspellen welke kant het verhaal opgaat. Het nadeel daarvan is dat het eind wat langdradig is. Ook laat Elena zich aan het einde van het verhaal veel meer leiden door haar emoties, wat je doet gaan ergeren aan haar naïviteit.

Ondanks dat is De kleur van de zon een fijn boek om te lezen.