Recensie: Kilimanjaro als medicijn RECENSIE

In 2013 debuteerde Anna Chojnacka met het autobiografische De Poolster. Hierin vertelde ze de geromantiseerde versie van haar verhuizing vanuit Polen naar Nederland, vlak na de val van de Muur. Onlangs verscheen haar tweede boek, het nog persoonlijkere Kilimanjaro als medicijn. In 2008 kreeg Chojnacka namelijk de diagnose MS. Ze is dan dertig, heeft een gezin met kleine kinderen en een goed lopend bedrijf. Kilimanjaro als medicijn is haar verhaal over het leren leven met haar ziekte, maar dan wel op haar eigen manier.

Heftig, om als je midden in het leven staat te horen te krijgen dat je ziek bent. Chojnacka vertelt open over de onderzoeken die ze moest ondergaan, de dagen die ze verslagen op de bank doorbracht en de twijfels over de vervolgstappen die artsen haar voorstellen. Ze heeft weinig op met medicijnen waarvan niemand zeker weet of die zullen helpen, en wil al helemaal niet de rest van haar leven op de bank doorbrengen. De methode van Iceman Wim Hof spreek haar dan ook erg aan. Zijn technieken, waaronder zwemmen in koud water en stevige wandelingen door de sneeuw, zouden de beoefenaar zelf controle geven over de processen in het eigen lichaam.

Of Chojnacka nu een roman schrijft of een persoonlijk verslag, boeiend vertellen kan ze. Kilimanjaro als medicijn is knap opgebouwd, van de diagnose toewerkend naar de beklimming van de Kilimanjaro. Ondertussen filosofeert Anna over het leven, maakt ze de lezer deelgenoot van de normale gang van zaken, want dat gaat ook gewoon door, en vertelt ze over Wim Hof. Voor mij bleef ze zo nu en dan teveel hangen in details en simpele beschrijvingen, of dook ze al diep in de een of andere theorie, om die pas pagina’s later uit de doeken te doen. Zo nu en dan raakte ik ook de draad kwijt tijdens haar mijmeringen bijvoorbeeld over slakjes en het Melkwegstelsel. Maar haar relaas zet aan het denken, over de huidige medische wetenschap, en over wat je zelf zou doen als met ziekte te maken krijgt.

Ondanks Chojnacka’s enthousiasme over de alternatieve aanpak van Wim Hof, wordt Kilimanjaro als medicijn geen ode aan de Iceman. Zelfs als ze helemaal opgaat in het beoefenen van zijn technieken tijdens de voorbereidingen voor het beklimmen van de Kilimanjaro, weet Chojnacka nog een beschouwende afstand te houden. Ook Wim Hof blijkt uiteindelijk maar een mens te zijn. Hierdoor blijft het boek echt haar eigen verhaal.