Recensie: Seance RECENSIE

Francis Whitman, een Londense chemicus die teert op het succes van het rattenvergif dat hij ontdekte, raakt geïnteresseerd in het spiritisme. Omdat het al een tijdje geleden is dat hij nog iets wist te verwezenlijken, laat hij zich ietwat gemakkelijk verleiden door het voorstel een seance bij te wonen en het medium te onderwerpen aan wetenschappelijk onderzoek. Zo ontmoet hij Elizabeth Archer, een jongedame die er schijnbaar in slaagt de geest Katie King op te roepen en te laten materialiseren. Whitman denkt op een eenvoudige manier antwoorden te kunnen vinden, maar dat is buiten de geestesverschijning van Katie gerekend en het feit dat er kort na de eerste seance een dode valt. 

Seance is de derde roman van de Vlaming Kevin Valgaeren. Eerder won hij de Schaduwprijs (2012) met zijn debuut De Ziener en schreef hij ook Bloedlijn. Seance staat los van deze twee boeken die de auteur schreef over David Mayfair, maar doet wat betreft sfeer zeker niet onder voor z’n voorgangers. Seance neemt je mee naar het negentiende-eeuwse Londen en dompelt je onder in de wereld van de wetenschap en die van de paranormale sessies die in die tijd sterk aan populariteit wonnen. Valgaeren weet de sfeer vooral te scheppen door zijn schrijfstijl en minder door de beschrijvingen van het decor. Het verhaal is op een haast gewichtige toon neergepend die je inderdaad zou verwachten bij een personage uit de meer gegoede klasse in 1873. Het is de taal die de auteur gebruikt die ervoor zorgt dat het verhaal in het hoofd van de lezer gaat leven. Hoofdpersonage Francis Whitman richt zich rechtstreeks naar de lezer en vertelt het verhaal rond Elizabeth Archer en Katie King zoals hij het beleefd heeft. Natuurlijk doet hij dit niet zonder hier en daar een aantal elementen voor zich te houden en pas later prijs te geven.

De personages in het boek zijn boeiend en hebben voldoende diepgang. Zoals Valgaeren zelf in het nawoord (dat je het beste pas achteraf kunt lezen) aangeeft heeft hij zich laten inspireren door enkele historische personages waarvan het achteraf leuk is om ze even door de zoekmachine te halen en te kijken in hoeverre de waarheid overeenkomt met de fictie in Seance.Het enige personage dat een beetje meer aandacht had mogen krijgen is het medium Elizabeth Archer. Francis Whitman heldert voor de lezer erg veel van het verhaal op, maar wat betreft Elizabeth en ondanks de knappe ontknoping, had er nog net dat tikkeltje meer uit haar personage gehaald kunnen worden. Whitman is zelf immers niet echt een karakter waar je veel sympathie voor op kan brengen en het is Elizabeth die samen met Katie wat leven in de brouwerij brengt.

Tijdens het lezen van Seance bestaat de kans dat je als lezer al snel denkt dat je weet hoe het verhaal in elkaar zit en net wanneer je denkt dat je alles ook echt doorziet, heeft de auteur nog een paar knappe plotwendingen in petto. Het is een geheimzinnig en wat donker boek met een twist. Een aanrader voor iedereen die een zwak heeft voor de gothic novel of gewoon op zoek is naar een mysterieus en spannend verhaal in een boeiende setting.