Recensie: Het groene pad RECENSIE

Het groene pad laat de lezer kennismaken met een Iers gezin met vier kinderen. Moeder Rosaleen staat aan het hoofd van dit gezin en ziet in de loop der jaren haar vier kinderen een voor een het ouderlijk huis verlaten. Ze beginnen hun eigen leven en vervreemden van elkaar. De alcoholische Hanna, moederkloek Constance, homoseksuele Dan en ontwikkelingswerker Emmet. Allen hebben ze hun worstelingen en proberen ze te dealen met de moeilijke relatie met hun moeder. Wanneer ze op kerstavond na lange tijd weer samenkomen en horen dat zij een drastische beslissing heeft genomen worden ze gedwongen hun relatie met hun moeder – en elkaar, onder ogen te zien.

In deel 1 van het boek maken we kennis met de Ierse familie Madigan, we lezen mee vanuit het oogpunt van jongste dochter Hanna, op de avond dat haar broer Dan aankondigt priester te willen worden. Hun moeder Rosaleen, nogal een dramaqueen, reageert hier vrij hysterisch op en sluit zich op in haar kamer. Later komt de lezer erachter dat zij vaker zo reageert en wat voor invloed dit heeft op haar kinderen. Allemaal hebben ze een slechte band met haar. Na Hanna maken we in de hoofdstukken die volgen nader kennis met alle telgen van de Madigan-clan. Hun levens spelen zich af op totaal verschillende plekken en in andere tijdsperiodes en allemaal hebben ze hun eigen kleine (en soms ook grote) problemen. Dit zorgt ervoor dat deze hoofdstukken lezen als prettige, korte verhalen. Een verhaal over New York in de 90’s bijvoorbeeld, waar zoon Dan geconfronteerd wordt met aids. En een verhaal over zoon Emmet, die in een tergend heet ontwikkelingsland alles en iedereen probeert te redden. Toch hebben al deze verhalen 1 rode draad: hun Ierse afkomst en (hun lastige relatie met) een veeleisende moeder.

In deel 2 van Het Groene Pad komen vervolgens al deze verhalen samen als Rosaleen besluit dat ze haar huis wil verkopen en de broers en zussen en hun moeder met kerst min of meer gedwongen weer samenkomen en alles letterlijk en figuurlijk bij elkaar komt. Anne Enright geeft hier duidelijk en herkenbaar weer hoe gecompliceerd familierelaties kunnen zijn en hoe iedereen daar op zijn eigen manier mee omgaat, maar ook hoe er ondanks alles toch een gezamenlijke band is, hoe klein soms ook. Ze doet dit op een no-nonsense manier. Realistisch, zonder poespas en op zo’n manier dat de karakters goed tot hun recht komen.

Het Groene Pad is geen feelgood-roman. Wat het wel is, is een goed en vlot geschreven verhaal over een familie die niet perfect is, maar ondanks alle verschillen toch een geheel vormt. Soms grof geschreven - Anne Enright neemt geen blad voor de mond, ik noem iets met een kip en een passage over een zieke hond - maar dit wordt nergens storend. Een niet bepaald luchtig verhaal, waar weemoed doorheen klinkt. Typisch Iers dus. Een verhaal over mensen en menselijkheid, over familie en relaties. Een verhaal om op een grauwe, regenachtige dag mee op de bank te kruipen en uit te lezen. Gewoon een goed boek.