Recensie: Een makkelijk kind RECENSIE

"Logica is het immuunsysteem van de geest."

Met Een makkelijk kind debuteert Mireille Geus in de literaire wereld voor volwassenen. Ze combineert psychologische diepgang met een spannend verhaal en gebruikt daarmee een succesvol concept voor haar roman. Een sterke constructie, een goed web van gedachtenspinsels en grondig uitgewerkte personages sieren Een makkelijk kind. Helaas vertoont het verhaal scheurtjes als het gaat om voorspelbaarheid, geloofwaardigheid en stijl.

Willemijn gaat met haar beste vriendin Parel een weekje op een huis in België passen. Na een strenge selectieperiode zijn de twee meiden uitgekozen door de bewoners en mogen ze op het lege landhuis passen. Voor Willemijn en Parel - nadat ze elkaar steeds minder zagen - dé kans om te genieten. Tenminste, dat denken ze. Eén zin verandert alles: "We willen dat jullie...' - hij kuchte - '...dat jullie voor ons kind zorgen."

Wanneer Parel en Willemijn de volgende dag naar 'het kind' gaan kijken, blijkt het verdwenen te zijn. De meiden staan voor een groot probleem: ze hebben een week, wat moeten ze doen? Langzaam maar zeker krijgt het verhaal rondom het verdwenen kind meer bizarre trekken en verzanden de dames in een web van gedachtenspinsels. Wat is wijsheid? Welke stappen moeten ze nemen?

Geus hanteert in haar verhaal een hoog tempo, waarbij ze een reeks realistische handelingen combineert met een bizarre verhaalstart. Waar Willemijn en Parel in het begin goed te begrijpen zijn, is de situatie waarin ze belanden alles behalve normaal, een aantrekkelijk verhaalbegin. Helaas maakt Geus haar verhaal minder aannemelijk door de toevoeging van onrealistische elementen. Gewoonweg ongeloofwaardig is het feit dat Parel en Willemijn helemaal geen vragen stellen over het kind, nadat de ouders hebben verteld over het bestaan van het kind. Iedere oppas wil toch iets meer weten? Ook het feit dat de dames zich, na deze boodschap, de eerste avond al te buiten gaan aan alcohol is onbegrijpelijk. Hoewel dit gegeven bij de toch al bijzondere Parel past, slaat Geus de plank mis als het gaat om de verantwoordelijk overkomende Willemijn. Daarbij voegt ze af en toe bizarre verhaalwendingen toe, die het verhaal versnellen en spannender maken. Het doet alleen de aannemelijkheid niet altijd ten goede.

Ook de schijnbare naïviteit van de meiden zorgt voor vraagtekens in het verhaal. Waar Geus de psyche van vooral Willemijn grondig en boeiend uitwerkt en daardoor punten scoort, laat ze punten liggen bij Willemijns gedrag. De naïeve houding waarmee de meiden alles van kabouter - Parels vader - aannemen en de manier waarop ze hun zoektocht naar het kind vormgeven is enerzijds boeiend voor het verhaal, maar vormt ook een voorspelbare en wel erg simpele verhaalingreep. Daarbij vergroten diverse elementen de voorspelbaarheid in het verhaal. Natuurlijk nemen de ouders van 'het kind' niet op en natuurlijk heeft Parel niet zo'n 'schoon' verleden. Geus brengt daarmee niets nieuws.

Toch boeit het verhaal in Een makkelijk kind van A tot Z. Door de bijzonder goede constructie van het boek, creëert Geus de mogelijkheid de psyche van de dames uit te diepen. Langzaam maar zeker raken Parel en Willemijn verstrikt in een gedachtekronkel: "Als dat wat Parel zegt waar is, dan moeten we ze eigenlijk niet bellen, niet spreken, want zolang jullie geen alarm slaan, is er niets.'" Daarbij blikt Willemijn niet zelden terug op haar verleden, om haar leven te kunnen begrijpen: "Maar anderen, de kabouter en mijn moeder, wilden dat we recht op ons doel afgingen, en we durfden niet te zeggen dat we geen doel hadden. We wilden gewoon gelukkig zijn en niet al te bang."

De typering van Parel, in combinatie met het spannende verhaal rondom 'het kind' zorgen voor de sensatie. Waar Willemijn een haast analytische houding aanneemt, blijkt Parel dwaze beslissingen te nemen, die het verhaal ten goede komen. Ook al wordt het verhaal, naar mate het vordert, steeds vreemder, ronduit bizar, toch behoudt het zijn aantrekkingskracht. Geus creëert met de afloop tóch een nieuw en onvoorspelbaar einde: de thematiek van Een makkelijk kind maakt het verhaal nét even anders. "Dan was de eigenlijke ruil: een verhaal voor een verhaal."