Recensie: Levenshaast RECENSIE

Het zal je maar gebeuren: je bent 39, staat midden in het leven, hebt een fantastische baan, een gezin met twee jonge kinderen en je krijgt de verpletterende boodschap dat je een hersentumor hebt. Het overkwam Ingeborg van Beek, twee jaar geleden. Na de bevalling van haar dochter krijgt ze last van flitsen, uitval en epileptische aanvallen. Nog voor haar billen de stoel in de spreekkamer van haar arts raken, krijgt ze te horen dat het helemaal mis is. Een hersentumor zo groot als een tennisbal is de veroorzaker van haar klachten.

Wat volgt zijn twee jaar van grote verandering, verdriet en angst. Ingeborg vertelt over de drang om alles nog mee te maken, haar kinderen te zien opgroeien en de druk die haar zoektocht legt op haar relatie met haar man Peter. Maar tijdens deze periode krijgt ze ook haarscherp inzicht in haar gevoelens en verlangens en leert ze daarnaast dat het leven altijd antwoorden geeft, als je ze maar durft te zien.

Ingeborg van Beek windt er in Levenshaast geen doekjes om: ze gaat dood. Na een levensgevaarlijke operatie – die gelukkig goed heeft uitgepakt – is de hersentumor voor een groot gedeelte weg, maar de kankercellen kunnen nooit helemaal verwijderd worden. ‘Gelukkig’ is haar type tumor van dien aard dat ze misschien nog jaren relatief normaal kan leven, maar deze beperkende factor beïnvloedt haar dagelijkse realiteit wel degelijk.

De strubbelingen, de vragen en de zoektocht naar alles en daardoor eigenlijk ook naar niets, maken dat Levenshaast als een trein leest. Het gevoel dat overheerst tijdens het lezen is vooral een mengeling van machteloosheid en oneerlijkheid. Ingeborg vindt en gedraagt zich absoluut niet als slachtoffer, maar de onzekerheid die komt met zo’n verpletterende diagnose zou iedereen op zijn grondvesten doen trillen. Haar verhaal is rauw, soms pijnlijk en vooral heel eerlijk. Want ook haar fouten en hoe ze verandert ten opzichte van haar grote liefde Peter worden met evenveel openheid beschreven als haar ziekte.

Het boek geeft vooral veel stof tot nadenken. Haal jij wel alles uit je leven? Wat zou jij doen als je wist dat het zomaar ineens over kon zijn? Wat jaag jij na? En misschien wel het allerbelangrijkste: waarvoor ben je nu eigenlijk zo bang? Na de diagnose en een periode waarin alles op z’n kop heeft gestaan durft Ingeborg de antwoorden op die vragen eindelijk onder ogen te zien.