Recensie: In het spoor van de eclips RECENSIE

In het spoor van de eclips is een Young Adult. Het boek gaat voornamelijk over Nat Dobbs en Milo Quincey. Nat is een jongen van 15. Hij is erg onhandig en heeft op verschillende scholen gezeten. Steeds opnieuw wordt hij gepest, en ook op zijn nieuwe school is hij weer het doelpunt van de pesters. Hij probeerde er weer bij te horen, door verplicht een bal door iemands huis te gooien. Het huis van Milo Quincey. Nat moet van de jongens naar binnen om de bal te halen, maar hij komt Milo Quincey tegen. Hij gooit Nat het huis uit, en tot zijn teleurstelling staat buiten niemand op hem te wachten.

Nat besluit later terug te gaan naar het huis van Milo Quincey, om zijn excuses aan te bieden. Maar het blijft niet bij een excuses. De twee raken aan de praat, en leren elkaar steeds beter kennen. Zo is Nat erachter gekomen dat Milo Quincey ALS heeft, en dat hij graag de totale zonsverduistering in Kentucky wil zien. Nat wil hem helpen, en hij vraagt Celeste mee als chaffeur. Hij heeft namelijk een oogje op haar. De roadtrip blijkt een groot succes, maar helaas gebeurt er ook wat verschrikkelijks.

In het spoor van de eclips wordt vergeleken met boeken van John Green. Door deze vergelijking raakte ik erg nieuwsgierig naar het boek, want John Green vind ik een bijzondere schrijver. De vergelijking snap ik ook helemaal, want het boek heeft verschillende emoties bij me opgewekt. Het verhaal heeft me meegenomen, laten lachen maar ook treurig laten zijn. Het verhaal is veelzijdig, en er staan veel gedachtes en quotes in het boek.

Het boek weet erg goed de verschillende karakters over te brengen. Ik schaamde me soms voor Nat, maar kon hem ook goed begrijpen. Ik kreeg enorm veel respect voor Milo Quincey en wilde weten hoe het met hem af zou lopen. Hierdoor was het ook bijzonder om te lezen hoe de karakters bevriend raakten. Het was magisch om te lezen over de connectie tussen de twee, en het voelde alsof ik er deel van uitmaakte. Het verhaal is ontzettend realistisch, en dat maakt het meteen zo kwetsbaar.

Het enige nadeel vind ik dat het boek traag op gang komt. Het duurde wel een paar hoofdstukken voordat het verhaal pas écht interessant begon te worden. Toch ben ik blij dat ik verder heb gelezen, want het verhaal bloeit echt op. Ook het einde is erg krachtig, en niet alles zag ik aankomen. Daarnaast is de schrijfstijl van Bronagh Curran heel prettig, omdat hij op een gevoelige maar ook humorvolle manier schrijft. Hij weet de juiste woorden te gebruiken.