Recensie: De appeltaart van hoop RECENSIE

In De appeltaart van hoop maak je kennis met Meg, de beste vriend van Oscar. Meg en Oscar zijn praktisch samen opgegroeid terwijl ze naast elkaar woonden. In de avonden zitten ze ieder op hun eigen vensterbank in hun slaapkamer en praten ze met elkaar. De band tussen Meg en Oscar is lief en hartverwarmend. Oscar is een bijzondere jongen, hij voelt het aan wanneer iemand in de put zit. Zijn remedie is om een appeltaart te bakken en die aan de betreffende persoon te geven. Die appeltaarten hebben een bijna magische uitwerking op de persoon die de taart eet. Niets lijkt hun vriendschap in de weg te staan, totdat de ouders van Meg willen verhuizen naar Nieuw-Zeeland. Hoe dichterbij de reis komt, hoe meer ze beseft dat ze niet weg wil bij Oscar. Oscar zorgt ervoor dat Meg zich verheugt op de reis en hun contact begint langzaam te verwateren als ze zo ver van elkaar verwijderd zijn. Het bericht dat Oscar vermist is, zorgt ervoor dat Meg weer terugkeert, waar iedereen vermoedt dat Oscar dood is.

De voorkant van dit boek is super schattig. Door de vrolijke kleuren en de tekenwijze zie je gelijk dat het een kinderboek is, maar laat je dat niet tegenhouden om het boek te lezen. De appeltaart van hoop bevat maar 200 pagina's en is simpel geschreven, waardoor je dit boek in één dag uit kan hebben. Maar omdat het boek zo eenvoudig is, is het ook heel puur. En dat is juist de kracht van dit boek. Tijdens het lezen kom je meer te weten over het verleden van Meg en Oscar en het verhaal kruipt langzaam je hart binnen. Verschillende emoties zullen je overvallen tijdens het lezen: medelijden, verdriet, haat en hoop. Zonder dat je het eigenlijk doorhebt, weet dit verhaal je te raken. Ik vond de personages ontzettend goed uitgewerkt door Sarah Moore Fitzgerald en ik kan echt wel een appeltaart gebruiken na het lezen van dit boek. 

Het boek De appeltaart van hoop is eigenlijk heel klein, maar er is zeker een diepere, achterliggende gedachte. Er zijn meerdere lessen die je uit dit boek kan halen, bijvoorbeeld dat je nooit de hoop op moet geven, dat je altijd jezelf moet (kunnen) zijn en dat je met vriendelijkheid een verschil kan maken in het leven van iemand anders. Het boek is een klein beetje onrealistisch en het einde had wat mij betreft beter uitgewerkt mogen worden, maar het is zeker een aanrader. En ik waarschuw je: je krijgt ontzettend veel zin in appeltaart bij het lezen van dit boek!