Recensie: De gezelschapsdame van Willowgrove RECENSIE

De gezelschapsdame van Willowgrove is het derde deel van de Whispers on the Moors serie van Sarah Ladd. Gelukkig zijn de boeken los van elkaar te lezen dus hoef je niet eerst te zoeken naar de eerste twee delen. In De gezelschapsdame van Willowgrove volgen we het verhaal van Cecily Faire, die na een kinderlijke romance met de zoon van de landsheer van haar vader, door haar vader naar een meisjesschool wordt gestuurd. Vijf jaar later is Cecily opgegroeid tot een mooie jonge vrouw die liever niet meer herinnerd wil worden aan haar dwaze kalverliefde die haar van haar familie scheidde. Ze wordt naar het landgoed van Willowgrove gestuurd om gezelschapsdame te worden van de oude Mrs. Trent die stervende is. Hoewel Cecily zichzelf allesbehalve een dame vindt door haar verleden, is ze klaar voor een nieuwe start en bovendien kan het haar een stap dichter bij haar zus brengen met wie ze sinds haar abrupte afscheid het contact heeft verloren. Het landgoed van de oude Mrs. Trent wordt gerund door Nathaniel Stanton. En al snel blijkt dat Cecily niet de enige is met geheimen op het oude landgoed. En als ze dan ook nog een oude bekende tegenkomt op het meest onverwachte moment, begint Cecily te twijfelen of ze haar geheimen wel voor zichzelf kan houden en wat de gevolgen zullen zijn. 

De gezelschapsdame van Willowgrove is geïnspireerd door de werken van Jane Austen en de zusters Bronte. Schrijfster Sarah Ladd popelde om zelf een roman te schrijven in deze stijl. En dat is haar gelukt. Zo gauw Cecily voet zet op het landgoed, word je meegezogen in de wereld van koetsen, jurken, prachtige landhuizen en duistere familiegeheimen. Hoewel het verhaal opzich niet erg spannend of uitdagend is, zijn de beschrijvingen van het huis, de kamers en de tuin prachtig en vormt de setting van het verhaal zich als vanzelf op mijn netvlies. De romance tussen Cecily en Nathaniel is uiteraard al van verre te voorspellen maar toch slaagt Sarah Ladd erin om daar hier en daar wat twijfel doorheen te sprenkelen. De schrijfstijl van Sarah Ladd is erg prettig; geen ingewikkelde zinnen maar een prettige afwisseling tussen dialoog en beschrijving. De personages van Willowgrove winnen één voor één mijn sympathie; met name de oude Mrs. Trent die in het begin wordt weggezet als een harde vrouw, raakt bij mij wel een gevoelige snaar. Een prachtige setting, sympathieke karakters en een fijne schrijfstijl; De gezelschapsdame van Willowgrove heeft alle ingrediënten om een paar uurtjes terug te reizen naar het begin van de negentiende eeuw en weg te duiken in het romantische en ontspannen verhaal van Willowgrove Hall.