Recensie: Volg mij RECENSIE

“Dit was stof voor een hels spannend verhaal.” Hoe kan een boek zoveel facetten van een matig boek bevatten, maar in redelijke mate boeien? Angela Clarke geeft ons met Volg mij het perfecte voorbeeld. Ondanks de gekunstelde verhaalelementen, de technische missers, de soms slecht geformuleerde zinnen en de clichématigheden die het boek rijk is, trekt het verhaal van Freddie al vrij snel je aandacht, om je vervolgens niet meer los te laten. “‘Wat dacht je van internettrollen, Paige Klinger, wraak en een moordenaar?’”

Volg mij start met journaliste Freddie. Freddie werkt in een Espress-oh-bar en schrijft, als “vrijwilligster”, stukjes in een krant. Echt rondkomen kan ze niet van haar hongerloon. Dan ziet ze oud schoolvriendin Nasreen. Ze ontdekt dat Nas bij de politie zit en volgt haar. Ze komt uit op een plaats delict waar Alun Mardling is vermoord. Wanneer duidelijk wordt dat het gaat om een hashtagmoordenaar, wordt Freddie – als social media-expert– bij het onderzoek betrokken.

Hoogst opmerkelijk en niet passend zijn diverse verhaalelementen of toevoegingen die Clarke in het begin de revue laat passeren. Kinderlijk eenvoudig komt Freddie bij de plaats van het delict en nog makkelijker wordt ze lid van het rechercheteam, waarbij ze meer informatie over de zaak krijgt dan Nasreen. Wanneer ze ook nog de mogelijkheid krijgt berichten voor de krant te schrijven, lijkt het ongeloofwaardige plaatje compleet: welke rechercheur laat dit alles toe? De lezer krijgt slecht hoogte van de wispelturige Freddie. Haar houding bij de recherche is onbegrijpelijk en haar seksrelatie met Ajay en Brian lijken volledig misplaatst en smakeloos. Echter, dezelfde Freddie wekt je interesse. Wat zijn haar drijfveren? Waarom laat ze zich piepelen door de krantredactrice? Kan zij de moord oplossen? Wie zich mee laat voeren in het, tot dan toe ongeloofwaardige verhaal, kan genieten.

Wanneer blijkt dat Nas en Freddie een gedeeld verleden hebben, wordt een extra spanningsboog toegevoegd. Via het geijkte verhaal, “we delen een geheimzinnige geschiedenis”, voegt Clarke een extra laag toe, om het verhaal spannend te maken. Met effect: dit verhaal, in combinatie met de zoektocht naar de hashtagmoordenaar lijkt eenieders aandacht te krijgen. Clarke laat het rechercheteam stapje voor stapje in de richting van de moordenaar komen, maar geeft daarbij weinig informatie prijs. Niet zelden zet ze lezers en personages op het verkeerde spoor. Daarbij vormt Freddie, het wonderlijke manusje van alles het boeiende, maar ongeloofwaardige epicentrum. Haar gedachtegangen, haar mogelijke oplossingen en haar theorieën zijn interessant evenals over de top.

De kracht van Volg mij ligt zeker niet bij het bijzondere verhaal, maar in de keuze van het onderwerp. Clarke kiest het terrein van Instagram, Twitter en Facebook als werkterrein van de moordenaar en maakt daarmee eenieder deelgenoot van de situatie; letterlijk en figuurlijk. Door de hele wereld mee te trekken in het onderzoek naar de hashtagmoordenaar creëert Clarke een extra vorm van spanning: tijd en discretie lijken meer dan ooit van levensbelang. Niet alleen de positieve kanten van social media komen aan bod, ook de negatieve kanten, met het gevaar, worden goed belicht.

Tegelijkertijd wint Clarkes verhaal door deze enscenering herkenbaarheid. Voor bijna elke lezer is de wereld van social media bekend terrein, iets wat de geloofwaardigheid van het verhaal ten goede komt. Gruwelijke details vormen daarbij de spil: het oplopende aantal volgers van moordenaar @Apollyons spreekt boekdelen, het aantal dat hij volgt is mogelijk nog gruwelijker.   

Ook het hoge verhaaltempo doet Volg mij goed. Middels boeiende, maar zeer plotselinge wendingen schroeft Clarke het tempo op en maakt ze het verhaal onverwacht. Met prachtige, angstaanjagende zinnen bezorgt ze personages en lezers kippenvel: “‘Jullie hebben de moordenaar een publiek gegeven.’” Echter de stilistische geslaagdheid van deze zinnen vervaagt door de ronduit gekunstelde formuleringen die het verhaal ook rijk is: “Freddie zat nu al weer twee uur in haar uppie in de verhoorkamer.”

In de slotakkoorden van het verhaal komt alles in een stroomversnelling, waarbij het einde voorspelbaar dreigt te worden. Net als de personages voelt de lezer tijdsdruk en het beklemmende gevoel toenemen. Geheel volgens de indeling van een Griekse tragedie brengt Clarke ons naar de dreigende catastrofe. Niet geheel onverwacht, wel boeiend.

Ook al zet Clarke met Volg mij beslist geen hoogstaand verhaal neer, toch zorgt ze zeker wel voor een aantal uren leesplezier.