Recensie: Als je iemand verliest die je niet kan verliezen RECENSIE

Sheila Lieman werkte als topchirurg in één van de beste ziekenhuizen van het land. Ze was getrouwd met een fantastische man, die door het noodlot aan haar ontglipte. Sheila wordt overgeplaatst naar een klein ziekenhuis in een onbekend stadje, waar ze er alles aan moet doen om aanvaard te worden in het nieuwe team. Langzaam is ze veranderd van een vrouw die het leven toelachte naar een vrouw die vooral vecht tegen zichzelf.

Vlak voor haar eerste werkdag ontmoet ze in de trein de Palestijnse vluchteling Sulayman. Ze raken aan de praat. Hij vertelt haar over zijn vluchtverhaal, het verlies van zijn vrouw en kinderen en het leven dat hij nu probeert op te bouwen. Sheila vertelt voor het eerst over het noodlot dat haar en haar man trof. Als ze allebei uitstappen wisselen ze nummers uit en beloven nog eens af te spreken.

Net wanneer Sheila na haar eerste werkdag in het ziekenhuis naar huis wil rijden, komt er een ernstig spoedgeval het ziekenhuis binnen. Het onmogelijke is gebeurd in het rustige stadje: een man is aangevallen en toegetakeld met verschillende messteken. Terwijl Sheila in de operatiekamer met dokter Van Dyck het slachtoffer probeert te redden, komt alles weer boven. Ze is nerveus en haar handen beven; als de geschiedenis zich maar niet herhaalt…

Het is knap hoe Ish Ait Hamou met een novelle van amper 100 pagina’s zo’n indruk weet te maken. Als je iemand verliest die je niet kan verliezen boeit en raakt vanaf de eerste pagina. Het verhaal is in elk opzicht klein en compact. Door de ingetogen sfeer en de mysterieuze kunst van het weglaten weet Ait Hamou te intrigeren, om daarna stukje bij beetje de wonden uit het verleden te ontrafelen.

Er is binnen de novelle amper ruimte om hoofdpersoon Sheila, en in mindere mate Sulayman, echt te leren kennen. Wat je echter wel van ze krijgt te zien is zo realistisch en voelt zo oprecht, dat je uiteindelijk toch een idee hebt wie ze écht zijn. Hun levensverhalen zijn pijnlijk, maar inspireren ook om door te gaan. Zowel Sheila als Sulayman vechten zich naar een nieuw leven; wat prachtig past binnen de ‘Te Gek!?’-campagne, voor mensen met psychische problemen, waar deze novelle voor geschreven is.

Ish Ait Hamou bewijst dat je niet veel woorden nodig hebt om de lezer echt te raken. Als je iemand verliest die je niet kan verliezen boeit van het begin tot het eind en laat je in vervoering achter.