Recensie: Het slechte pad RECENSIE

Recensie: Het slechte pad - Robert Galbraith

Het slechte pad, de nieuwe Cormoran Strike-thriller van Robert Galbraith, is een flinke pil. Dat heeft een positieve en een negatieve kant. Aan de ene kant leest Het slechte pad zo makkelijk weg, dat het best even mag duren voor het einde in zicht komt. Aan de andere kant wil je op een gegeven moment zo graag weten wie het gedaan heeft, dat het frustrerend is dat je dan nóg 100 pagina’s moet… Als je dat dubbele gevoel bij je lezer voor elkaar kunt krijgen, heb je als schrijver toch iets goed gedaan!

Dankzij de media-aandacht voor hun vorige zaken, zitten detective Cormoran Strike en zijn assistente Robin Ellacott niet om werk verlegen. Robin denkt dan ook aan een normale werkdag te kunnen beginnen, als ze de schrik van haar leven krijgt. Op kantoor is een pakket bezorgd met daarin een afgehakt vrouwenbeen. Strike is minder verrast. Tot Robins verbazing blijkt hij maar liefst vier mensen te kennen die in staat zijn tot zo’n gruwelijke daad. De politie richt haar pijlen op een van hen, een bekende gangster. Strike duikt samen met Robin in het verleden van de andere drie, die allemaal nog een appeltje te schillen hebben met de detective.

Het zal bijna niemand meer ontgaan zijn: Robert Galbraith is een pseudoniem van J.K. Rowling. Deze onthulling gaf de verkoop van het eerste Cormoran Strike-boek een paar jaar geleden een flinke boost. Met Het slechte pad is de serie aan het derde deel toe. Galbraith heeft twee fijne hoofdpersonen gecreëerd, met wie je graag weer op pad gaat. Strike is nog altijd zijn nukkige zelf, maar laat een zachte kant van zichzelf zien door zijn zorgen voor de veiligheid van Robin. Gelukkig staat zijn sympathieke assistente zelf ook haar mannetje. Zowel in haar werk als thuis, als ze vlak voor haar bruiloft in aanvaring komt met haar verloofde, die nooit echt blij geweest is met haar baan.

Dit bijzondere detective-duo met een onuitgesproken aantrekkingskracht tussen hen (hoe cliché ook), is de grote kracht van de Strike-serie. Het slechte pad gaat weer een flinke stap verder in de ontwikkeling van de personages. Daar is ook alle ruimte voor door de persoonlijke bedreiging aan het adres van Strike en Robin. Ondertussen krijgen we een verontrustend kijkje in het hoofd van de moordenaar. Het is jammer dat juist dit personage zo weinig diepgang krijgt. Wel erg knap is dat de aanknopingspunten die dit onderdeel van het verhaal ons geeft, steeds opgaan voor alle drie de verdachten die Strike op het oog heeft.

Galbraith laat zo opnieuw zien prima uit de voeten te kunnen met het detective-genre. Als lezer wordt je het hele boek door geprikkeld zelf te ontdekken wie de moordenaar is. Toch blijft Strike als de vaardige detective die hij is, je altijd een stap voor. En het grootste plezier van Het slechte pad is eigenlijk dat het bol staat van de levendige personages. Zowel Strike als Robin zelf, maar ook de verschillende types die ze in de loop van het verhaal treffen, komen tot leven met al hun eigenaardigheden.

Hierin is het grote talent te herkennen dat we al kenden uit de Harry Potter-boeken. Een schrijfstijl die misschien niet per sé typisch is voor een moordmysterie. Maar juist door de gedetailleerde, humoristisch beschrijvingen, lezen de boeken over Strike zo makkelijk weg. Je zou bijna vergeten dat je een thriller aan het lezen bent. Maar zorg toch maar dat alle lampen aan zijn als je aan het lezen bent. Ieder donker hoekje is verdacht na het lezen van Het slechte pad…

Recensie: Het slechte pad - Robert Galbraith