Recensie: Vergeef me RECENSIE

 "Kan Hannah haar moeder vergeven, of is het voor beiden te laat?"

 New Orleans is in de ban van een kettingbrief met een 'vergevingssteen': één steen om te vergeven en één steen om vergeving te zoeken. Dit concept is bedacht door Fiona Knowles, de vrouw die talkshowhost Hannah Farr jarenlang heeft gepest. Als Hannah een steen ontvangt van Fiona stopt ze de steen weg. Ze wil niet geconfronteerd worden met haar eigen verdrietige verleden. Degene die de 'vergevingssteen' verdient is namelijk haar moeder met wie ze al jaren geen contact heeft.

Als Fiona op bezoek is bij Hannah in haar talkshow vertelt Hannah per ongeluk haar hele verleden. Ze besluit om op aandringen van de producer op zoek te gaan naar haar moeder zodat ze om vergeving kan vragen. Tijdens Hannahs zoektocht komt ze achter een gevoel dat ze lang voor zichzelf heeft onderdrukt. Misschien is het wel haar schuld dat ze geen contact meer heeft met haar moeder. Misschien is het helemaal niet zo gek dat haar moeder toentertijd de kant van haar vriend koos. Kan Hannah nog wel vergeven worden na twintig jaar?

 Allereerst: wat baal ik van de cover. Lori Nelson Spielmans eerste boek 'Een bijzonder jaar' heeft een prachtige hardcover met bijna dezelfde afbeelding als 'Vergeef me'. WAAROM is 'Vergeef me' in godsnaam een paperback? De grootste frustratie van elke boekliefhebber.

 Afijn, laat ik verder gaan over de inhoud. In het begin vond ik het moeilijk om in het boek te komen. Te veel drama en het had te veel weg van 'Een bijzonder jaar'. Na een tijdje doorlezen zat ik gelukkig wel in het boek en kon ik het niet wegleggen. Spielman schrijft ietwat zoetsappig, maar weet de juiste snaar te raken wat betreft emoties. Door alle cliffhangers op het einde van elk hoofdstuk wil je doorlezen. Voor je het weet ben je door de 364 bladzijdes heen. Spielman is een briljante vertelster en kiest niet voor de gemakkelijke oplossingen voor haar hoofdpersonages; hallo plottwist. Ze laat haar personages door diepe dalen van vertwijfeling gaan om hen vervolgens het geluk te laten vinden.

 Het onderwerp vergeving is niets nieuws in het roman wereldje. Toch weet Spielman er een unieke draai aan te geven door middel van de vergevingsstenen die in het boek voorkomen. Het lijkt op een niet-confronterende manier om vergeving te zoeken, maar eigenlijk is dit het nou juist wel. Naast vergeving worden er ook andere belangrijke thema’s aangekaart waar best een taboe op rust, zoals: ouderlijke vervreemding, familiegeheimen, seksueel misbruik en affaires. Spielman weet dit op een voorzichtige, maar ook duidelijke manier te brengen. Ze kiest telkens voor een invalshoek die je totaal niet verwacht.

 Ondanks de cover en het moeilijke begin beoordeel ik 'Vergeef me' met vier hartjes.  Dit verhaal brengt een wijze les met zich mee: oprecht om vergeving vragen is moeilijk. Vastklampen aan een 'wrok van zelfverzonnen waarheid' kan een zware last zijn, maar het loslaten is misschien nog enger. Waarheid duurt het langst.