Recensie: Wij zijn allemaal moleculen RECENSIE

De titel Wij zijn allemaal moleculen viel mij direct op. Deze is echt prachtig en bovendien brengt de titel ook direct een belangrijke boodschap uit: dat iedereen gelijk is. We zijn immers allemaal moleculen. Daarbij zorgen de gekleurde bolletjes (de moleculen, ongetwijfeld) voor een heel vrolijk ogende cover.

In Wij zijn allemaal moleculen volgen we de levens van de dertienjarige Stewart en zijn veertienjarige stiefzusje Ashley. Stewart en Ashley zijn in alles tegenpolen. Stewart is hoogbegaafd en altijd positief ingesteld. Ashley is een heuse queen bee, niet geïnteresseerd in school, maar enkel in haar sociale status. Als Stewarts vader en Stewart bij Ashley en haar moeder intrekken, vind Ashley dat dan ook een ramp. Zeker als Stewart ook nog eens naar haar school blijkt over te stappen. Maar als Ashleys grootste geheim uit komt en de jongen die ze leuk vindt niet blijkt te zijn wie ze dacht, blijkt Stewart toch niet zo erg als Ashley had verwacht.  

Susin Nielsen heeft er in Wij zijn allemaal moleculen voor gekozen om zowel vanuit het perspectief van Stewart als vanuit dat van Ashley te schrijven. Hierdoor krijg je vanuit beide belevingswerelden gebeurtenissen mee, wat het verhaal veel meer kleur geeft. Dit gevoel wordt nog eens versterkt doordat zowel Stewart als Ashley een heel eigen stem hebben. Stewart is een echte lieverd, je sluit hem meteen in je hart – inclusief al zijn eigenaardigheden. Ashley, daarentegen, is vrij kattig en berekenend. Zij doet alles voor haar imago, maar ontdooit gedurende het verhaal gelukkig wel. Ik vond de verandering van Ashley heel mooi gedaan, ze is heel menselijk neergezet. Het verhaal zelf heeft een rustig tempo. Je krijgt precies wat je verwacht – heel verrassend is het plot niet.

 Maar is dat ook erg? Nee. Susin Nielsen behandelt op een luchtige manier onderwerpen als homoseksualiteit, rouw, verdriet en acceptatie. Ashley en Stewart leren ongemerkt heel veel van elkaar en dat is erg mooi om te lezen. Het boek is van tijd tot tijd ontzettend ontroerend en leest, mede door het grotere lettertype, als een trein. Het is een fijn boek om tussendoor te lezen. Ik heb me enorm vermaakt met Wij zijn allemaal moleculen en dit boek is dan ook zeker een aanrader.