Recensie: De reiziger RECENSIE

Vijfentwintig jaar nadat de eerste druk van De reiziger van Diana Gabaldon verscheen, is daar de tiende druk. Een hernieuwde kennismaking met deel één uit een serie van acht boeken, waarin Claire Randall haar verhaal vertelt. Gabaldon was en is uitermate succesvol met de serie, die inmiddels ook als serie te zien is op HBO. Diana Gabaldon is van Mexicaans-Amerikaans-Engelse afkomst. Haar werk is niet eenvoudig binnen een genre te vatten doordat het onderdelen van zowel non-fictie, als fictie, als fantasy en science fiction bevat.

In 1945 is Claire Beauchamp Randall op een tweede huwelijksreis nadat ze jaren gewerkt heeft aan het front tijdens de Tweede Wereldoorlog. Als verpleegkundige heeft ze daar veel gezien en veel geleerd. Uiteraard was ze al die tijd gescheiden van haar man. Haar man, Frank Randall, is historicus: iets wat Claire maar zeer matig kan boeien. Haar ironische opmerkingen geven het verhaal onmiddellijk een extra laagje. Als ze op enig moment contact maakt met een steen in een Schotse druïdencirkel, wordt ze tweehonderd jaar teruggeslingerd in de tijd en belandt ze als moderne vrouw in een gevecht tussen de Engelse Roodjassen en vertegenwoordigers van de MacKenzieclan.

Al snel maakt ze kennis met Jonathan Randall, kapitein van de Achtste Dragonders en een voorvader van haar man Frank. Deze Randall blijkt alleen uiterlijk op Frank te lijken; zijn innerlijk is zo zwart als de nacht. Niet voor niets heeft hij de bijnaam Black Jack. De mooie, sterke, roodharige oer-Schot Jamie Fraser redt haar uit de handen van Black Jack en neemt haar mee naar Castle Leoch, waar ze door de clanleden wordt gewantrouwd. Iets vertellen over haar afkomst is onmogelijk: wie zou haar verhaal geloven?

Aanvankelijk is De Reiziger wat traag. De grote hoeveelheden details en uitleg werken negatief uit op de spanning, maar dit alles wordt later ruimschoots goedgemaakt. Vanaf het moment dat Claire ontwaakt op de Schotse Hooglanden, wordt je gegrepen en meegesleurd. Het eerste deel van de serie heeft veel van wat je van een boek verwacht: spanning, emotie, liefde en erotiek. Tel daarbij op: een aantrekkelijke licht-ironische stijl, een goed beschreven couleur locale en een portie historisch verantwoorde feiten en je hebt een boek dat aanspreekt en boeit.

Actiespanning is in ruime mate aanwezig. Op het hoofd van Jamie staat een premie, dus hij moet net als Claire uit handen blijven van de Engelsen. Intriges binnen de clan zorgen ervoor dat Claire ook daar niet veilig is. Haar moderne medische kennis leidt ertoe dat men haar verdenkt van hekserij. Een gedwongen huwelijk, opsluitingen in de gevangenis, een gevecht met een wolf en een vlucht naar Frankrijk: het kan niet op. Hetzelfde geldt voor emotionele spanning. Claire is een moderne vrouw en niet op haar mondje gevallen. Haar vrijgevochten houding en haar impulsiviteit veroorzaken botsingen met de clanleden en met Jamie. Gelukkig blijven Claire en Jamie zoveel mogelijk eerlijk naar elkaar, want: 'Respect heeft misschien wel ruimte voor geheimen, maar niet voor leugens.'

Liefde en erotiek zij twee sterke motieven binnen dit boek. Enerzijds de liefde tussen Claire en haar man Frank, anderzijds de liefde die ze voelt voor Jamie. Hun liefde is pure passie: Vijftig tinten grijs in de achttiende eeuw. Tegenover deze liefdevolle seks staat de gewelddadige seks van Black Jack: hij haalt zijn bevrediging uit het kleineren en pijnigen van een ander, net zolang totdat er van de ander niets over is.

Het eerste deel eindigt met filosofische en louterende overwegingen. 'Stil maar, mo duinne.' Ziehier de diepgang die wellicht nog ontbrak. Al met al is de hernieuwde kennismaking met De Reiziger plezierig. Geen literair hoogtepunt, maar binnen dit genre een boeiend en aantrekkelijk boek dat zeker uitnodigt om het volgende deel ook te lezen.