Recensie: De zee die ons scheidt RECENSIE

Robyn heeft achter het nieuwe huis van haar ouders aan de kunst van Cornwall een mooie baai gevonden. In de korte tijd voordat ze naar de universiteit gaat wil ze zichzelf leren surfen. In de Rockabilly baai denkt ze dat rustig, zonder pottenkijkers, te kunnen doen. Haar eerste poging mislukt echter drastisch. Jago, de buurjongen die Robyn nog niet heeft ontmoet, heeft haar gelukkig in de gaten gehouden en redt haar van het woeste water. De vraag die op de cover wordt gesteld rijst: “Kun je degene die je leven heeft gered ooit vergeten?”

Emylia Hall neemt de lezer mee naar de kust van Cornwall. Haar beschrijvingen van het ruwe landschap en de woeste zee zijn als een paar rake toetsen van een schilderskwast. De beschrijvingen zijn niet uitgebreid maar voldoende om de lezer een beeld te geven van de omgeving en de sfeer die er heerst. Hall betrekt de lezer bij het verhaal door met de deur in huis te vallen en De zee die ons scheidt te beginnen met de meest dramatische gebeurtenis van het boek. Jago redt Robyn, wat ervoor zorgt dat er meteen spanning ontstaat tussen deze twee belangrijke personages.

Het grootste deel van het verhaal wordt verteld vanuit Robyns perspectief, alleen als zij in de buurt van Jago is wordt er soms geschakeld naar zijn perspectief. Dit verhoogt de voelbare spanning tussen de twee. Als lezer weet je wat de personages voor elkaar voelen, je wacht vol verwachting op het moment dat de twee bij elkaar zullen komen en bekennen wat ze voelen. Dit moment wordt echter steeds uitgesteld. In het begin is dit charmant. Robyn en Jago zijn allebei jong en draaien een beetje om elkaar heen. Ze laten kansen lopen omdat ze geloven dat er kansen genoeg zijn.

We leren Robyn kennen als een spontane jonge vrouw die het liefst over de hele wereld zou reizen. Als zij wil surfen dan doet ze dat, ze kent geen angst voor de zee en het maakt haar ook niet uit of anderen haar verstandig vinden. Ze maakt soms impulsieve beslissingen die, zoals later blijkt, haar hele levensloop veranderen. Je ziet haar ontwikkelen van een achttienjarige studente tot een volwassen vrouw die heeft geleerd weloverwogen beslissingen te maken.

Jago is een stille jongen die het liefst rustig in zijn eigen gedachtewereld wegzinkt. Hij is somber totdat Robyn ineens in zijn leven opduikt. Hij weet niet goed wat hij met haar aan moet, hij wil haar ook vooral niet tegenhouden in het levendige leven dat zij heeft. Ook hij wordt volwassen gedurende de loop van het verhaal.

Wat jammer is aan De zee die ons scheidt is dat de spanning die je in het begin van het verhaal vlinders in je buik bezorgt niet blijft. Het leven van Robyn gaat met haar op de loop. Door een reeks toevallige gebeurtenissen verandert haar leven zo erg dat het bijna onmogelijk is voor haar om nog terug te keren naar Cornwall. Dit zijspoor is een beetje te lang om de spanning in het verhaal te houden. Echter, de enige manier om te weten hoe het met Jago is afgelopen is door verder te lezen.

De zee die ons scheidt heeft wat ups en downs. Hoogstaande literatuur is het niet maar dat hoeft het ook niet te zijn. Dit verhaal lees je heerlijk weg op vakantie.