Recensie: Op de grens RECENSIE

In Op de grens maken we kennis met Rose, een jonge vrouw die voor haar twee broertjes zorgt. Ze woont in de Grens, een strook land zonder wetgeving dat de grens vormt tussen de wereld zonder magie, het Broze, en de wereld met magie, het Zonderling. Elke dag reist Rose van de Grens naar het Broze, waar ze zwart als schoonmaakster werkt. Dan staat op een dag de arrogante graaf Declan Camarine uit het Zonderling voor haar huis met als doel Rose en haar magie voor zich te winnen. Ook worden Rose en de andere Grenzers plotseling geteisterd door monsters die magie opzuigen. Al snel blijkt dat beide gebeurtenissen meer met elkaar verband houden dan Rose dacht.

Uitgeverij De Fontein is sinds een tijdje begonnen met het label Urban Fantasy, waaronder zij boeken uitgeven in het urban fantasy genre met net wat oudere en meer zelfstandige hoofdpersonen dan de personages die we binnen Young Adult tegenkomen. Voor iemand die 16-jarige hoofdpersonen soms wat naïef en besluiteloos over vindt komen, zijn deze boeken echt een uitkomst. Ik was dan ook erg benieuwd of Op de grens van Ilona Andrews ook weer zo'n goed boek zou zijn.

Al vanaf de eerste bladzijde wordt je zonder pardon het verhaal in gelanceerd. De sfeer zit er direct goed in. Het is een rauw sfeertje, waarin al meteen duidelijk wordt dat de personages in het boek voor zichzelf moeten zorgen. Tegelijkertijd voelde het wel heel welkom en uitnodigend om verder te lezen. Het verhaal zelf werd me niet direct duidelijk. Zo lijkt er iets speciaals te zijn aan de broertjes van Rose en lijkt ook Rose zelf een bijzonder en rumoerig verleden te hebben. Op het moment zelf zorgde de missende informatie voor verwarring, later blijkt dat Ilona Andrews haar informatie heel zorgvuldig doseert. Hierdoor krijg je nergens een informatie-dump gevoel. Het uitleggen van de nodige zaken voelde dan ook als een natuurlijk onderdeel van het verhaal aan.

Op het moment dat de arrogante graaf Declan in beeld kwam, wist ik echter nog niet genoeg van Rose, of de gewoonten van de Grens, om te snappen dat Rose Declan niet te deur wijst maar een deal met hem maakt: als Declan drie uitdagingen succesvol volbrengt, dan gaat zij zonder morren met hem mee. Ik vond deze onderdanigheid van Rose moeilijk te begrijpen, omdat Rose juist een heel sterke vrouw is die niet over zich heen laat lopen. Ik had het logischer gevonden als ze hem ferm de deur had gewezen. Naarmate het verhaal vorderde, vielen echter steeds meer puzzelstukjes op zijn plek en snapte ik de keuze van Rose beter.

Op dat ene hobbeltje na, is Rose een heel fijn personage om over te lezen. Ze is koppig, eigengereid, zelfverzekerd en niet op haar mondje gevallen. Daarnaast heeft ze ook een lieve en zorgzame kant en heeft ze een enorm verantwoordelijkheidsgevoel - zeker als het over haar broertjes gaat. Als ze met Declan is springen de vonken er vanaf - ook al neemt Ilona Andrews gelukkig wel rustig de tijd om de spanning tussen beiden op te bouwen en de liefde langzaam te laten groeien. Rose laat gedurende het verhaal een mooie ontwikkeling zien. Zo krijgt ze door Declan langzaam wat meer vertrouwen in mannen en leert ze bovendien beseffen dat ze niet alles in haar eentje hoeft te doen. Ze staat er immers niet alleen voor.

Declan is dan ook een perfecte book boyfriend. Hij is sterk, knap, een tikkeltje arrogant maar ook zorgzaam en lief. Hij kan het al snel goed met Rose' broertjes vinden en dat levert meerdere lieve momenten op. Maar Declan heeft ook zo zijn geheimen die Ilona Andrews op hele fijne wijze weet te verwerken in het verhaal. 

Op de grens gaat lang niet alleen over romantiek. De Grens wordt namelijk ook opgeschrikt door bloeddorstige wezens die de magie uit mensen wegzuigen. Zij zorgen voor een heerlijke balans door de nodige spanning en actie in het verhaal te mengen. Ilona Andrews heeft de wezens tot verschrikkelijk smerige hondachtige dingen gemaakt. Door de levensechte beschrijvingen trokken de rillingen meer dan eens over mijn lijf. Zowel Rose als veel van de overige Grenzers weten echter toch de handen bijeen te slaan en hun angst de baas te zijn als ze het opnemen tegen de monsters - met de hulp van de mysterieuze Declan natuurlijk. Ilona Andrews weet bovendien te verrassen door een goed onderbouwd verhaal achter de uiteindelijke ontknoping te laten zitten. 

Ik heb me tijdens het lezen van Op de grens geen moment verveelt. De schrijfstijl van Ilona Andrews is enorm fijn, zonder onnodige poespas. Hierdoor vlieg je door het verhaal. Daarnaast serveert ze ons een sterke, vrouwelijke hoofdpersoon, een gave verhaallijn vol spanning, actie, avontuur en romantiek. Je kunt wel stellen dat ik enorm heb genoten van Op de grens.