Recensie: Mijn hond mijn redding RECENSIE

'Huisdieren hebben een belangrijke functie in deze wereld, een functie die nog niet algemeen erkend wordt. Ze zorgen dan miljoenen mensen gezond blijven. Als je je hond aait of je kat hoort spinnen, komen je gedachten even op de tweede plaats en ontstaat er een gevoel van verstilling, een opening naar je zijn.'

Dit is één van de citaten waarmee het boek over het waargebeurde verhaal van Julie Barton begint. Wanneer ze begin twintig is,stort ze op een dag in op de keukenvloer van haar appartement in New York. Ze weet haar moeder te bellen die direct in Ohio in de auto springt om haar dochter op te gaan halen. Dagenlang slaapt Julie en in haar spaarzame wakkere momenten heeft ze negatieve en soms zelfs suïcidale gedachten. Haar ouders, met name haar vader, stimuleren haar om naar een therapeut te gaan. Hier wordt een klinische depressie vastgesteld. Dankzij therapie en het slikken van antidepressiva gaat het langzaam wat beter met Julie, maar er komt pas echt een omslag wanneer ze een puppy neemt. Bunker wordt haar reden om op te staan en te blijven leven, hij is afhankelijk van haar en geeft haar het gevoel dat ze nodig is en er onvoorwaardelijk van haar wordt gehouden.

In Mijn hond mijn redding beschrijft Barton op een eerlijke, echte en rauwe manier over de heftige gebeurtenissen in haar jonge leven. Het feit dat haar vader veel aan het werk en van huis was, de mishandelingen van haar broer, het verlies van haar eerste grote liefde, haar negatieve zelfbeeld, haar depressie die (mede) uit dit alles ontsproot en haar weg om weer op te krabbelen uit het donkere zwarte gat waarin ze zich bevindt.
In het eerste gedeelte van het boek schrijft Barton vooral over haar jeugd en hoe haar depressie zich langzaam ontwikkelde. Ze verspringt hierbij van 1996, het moment dat ze tot een inzinking kwam en haar depressie zich openbaarde, naar de jaren '80 en weer terug. Ze neemt jou als lezer mee op een zoektocht naar een verklaring waarom ze ontvankelijk is geworden voor een depressie. Barton weet op zo'n manier haar depressieve gevoelens over te brengen dat het (tot op zekere hoogte) herkenbaar is en je je goed kunt voorstellen hoe uitzichtloos het moet zijn om depressief te zijn. De wanhoop maar ook de liefde van en voor haar ouders spat van de pagina's af.

En net voor het tweede gedeelte van het boek is daar... Bunker! De prachtige, lieve, grappige, schattige retriever pup die weer zin weet te geven aan Julies leven. Hij is de reden dat ze opstaat in de morgen en moet blijven opstaan. Hij laat haar lachen met zijn rare puppy acties en houdt onvoorwaardelijk van haar. Hij kalmeert haar en geeft haar het zelfvertrouwen dat ze samen met hem alles aan kan. Wanneer Julie niet lekker in haar vel zit en de donkere, negatieve gedachten op de loer liggen, raakt Julie Bunker aan en is ze even niet bezig met haar eigen gedachten maar alleen maar met Bunker. Samen met hem durft ze het aan om in Seattle een nieuw leven te beginnen.
De liefde en verbondenheid die Julie heeft met haar hond Bunker is voor menig hondenbezitter en hondenliefhebber zo ontzettend herkenbaar. Julie weet op een pure manier te beschrijven hoe dierbaar en loyaal een hond is en hoeveel vriendschap je ervan kunt hebben, maar helaas ook hoeveel pijn en verdriet het kan doen wanneer deze trouwe viervoeter iets mankeert. In Julies geval voel je de onmacht en wanhoop wanneer blijkt dat Bunker ziek is en pijn heeft.

Barton weet haar verhaal Mijn hond mijn redding op zo'n heldere en pure manier over te brengen dat je direct vanaf het begin geboeid bent. Je voelt direct sympathie voor haar en vraagt je af hoe het zover heeft kunnen komen dat ze instort. Stukje bij beetje ontrafelt het verhaal zich en vallen stukjes op hun plaats waarbij je intens mee leeft met Julie en je haast het gevoel hebt dat je in haar huid kruipt. Vooral aan het einde van het verhaal was ik zo ontroerd dat ik de laatste paar hoofdstukken huilend heb zitten lezen. Respect voor Julie Barton en wat zij heeft meegemaakt en waar zij nog dagelijks tegen strijd. Respect voor de manier waarop Julie Barton haar verhaal heeft weten te vangen en over te brengen.