Recensie: De Mars trilogie 1 - Rood RECENSIE

In de wereld waarin Darrow leeft is de mensheid opgedeeld in Kleuren, waarbij elke kleur zijn eigen taak heeft. Darrow is een Rode en behoort daarmee tot de laatste klasse. Hij werkt al sinds zijn 13e in de mijnen om te zorgen dat de planeet Mars, waarop hij woont, bewoonbaar wordt zodat de overige Kleuren de overbevolkte Aarde kunnen verlaten. Als hij erachter komt dat alles wat hem ooit verteld is een leugen is en Mars al honderden jaren bewoond wordt, infiltreert hij in het legendarische Instituut waar Gouden – de leidende klasse – worden opgeleid, met als doel de Gemeenschap van binnenuit te verwoesten.

Heel soms kom je een boek tegen dat op het eerste gezicht wel leuk lijkt, maar wat je tijdens het lezen dan compleet van je sokken blaast, zo goed als het is. Rood is zo’n boek. Het verhaal draait om de 16-jarige Darrow. Hij leeft een zwaar leven, waarbij de levensverwachting laag ligt. Desondanks is hij wel tevreden en leren we het leven van de Roden kennen als zwaar, maar wel met een hele warme gemeenschap. Ik kon me goed voorstellen dat hij zoveel liefde voelde voor zijn clan – net als het gevoel van verraad dat Darrow voelde toen hij besefte dat alles wat de Roden ooit verteld is een leugen blijkt. De Roden zijn in werkelijkheid niets meer dan slaven. Darrow heeft net alles verloren en infiltreert daarom als Goude in het Instituut.

Al gauw blijkt dat de training van de Gouden behoorlijk heftig en bloederig is, met als grootste uitdaging het verkrijgen van macht. De leerlingen die het gehaald hebben tot de laatste proef zijn opgedeeld in verschillende Huizen die tegen elkaar zullen moeten vechten om de macht. Maar ook binnen Darrows Huis is niet alles koek en ei. Het wordt een zenuwslopende strijd vol bondgenootschappen, beslissingen over wie te vertrouwen is en wie niet, bloederige gevechten en strategische spelletjes die op een gegeven moment niet meer aanvoelen als spelletjes. Als Darrow er vervolgens ook nog eens achter komt dat niet alles is wat het lijkt, besluit hij alles op alles te zetten om te zorgen voor gerechtigheid. En dan wordt het verhaal écht spannend!

Met Darrow heeft Pierce Brown ons een heel fijn hoofdpersonage bezorgd. Darrow maakt tijdens de training fouten en groeit hierdoor als persoon ontzettend. Het is een ontzettend slimme, maar ook sluwe jongen. Een natuurlijke leider, loyaal, hard als het moet. Als lezer ben je net als Darrow continu bezig met de tactiek, de strategie, met overleven. Het verhaal slurpt je op en laat je niet meer los. Daarbij komt Darrows geloof dat alle Gouden slecht zijn en omvergeworpen moeten worden op losse schroeven te staan als blijkt dat er (natuurlijk) ook goede Gouden zijn en hij zelfs vrienden maakt. Deze kwestie maakte het verhaal extra interessant. Niemand is immers altijd goed of altijd slecht, ook de Gouden niet.

Een andere reden waarom Rood zo geweldig is, is Pierce Browns geweldige schrijfstijl. Hij schrijft heel rauw, vol emotie. Hij geeft details zonder dat dit van het verhaal afleidt en hij weet perfect de grimmige sfeer van het verhaal te vangen met zijn woorden. Brown is echt een meesterverteller.

Ik zat continu op het puntje van mijn stoel. Pierce Brown is absoluut niet vies van meedogenloze personages en bloederige scènes. Hij spaart niemand en weet je als lezer meerdere keren te verrassen met plottwisten. Rood kan zich mijns inziens zeker meten met grote series als De Hongerspelen. Ben je fan van zulke verhalen? Lees dan Rood, je zult zeker niet teleurgesteld worden!