Recensie: Reboot RECENSIE

Wren is een Reboot. Vijf jaar geleden werd ze doodgeschoten. 178 minuten later kwam ze weer tot leven. Reboots zijn niet zoals mensen. Hoe langer je dood bent geweest als mens, hoe sterker, sneller en emotielozer je bent als Reboot. De 17-jarige Wren is met haar 178 minuten de dodelijkste Reboot die er is. Ze voelt niets, is onbeschrijfelijk sterk en voert alle opdrachten die HARC haar voorschotelt met gemak uit. In tegenstelling tot Callum. Met zijn 22 minuten is hij nog praktisch menselijk. Wanneer de twee elkaar ontmoeten, verandert er iets in Wren. Terwijl ze hem probeert op te leiden tot een volwaardig Reboot, maakt hij iets in haar los. Gevoelens waarvan ze niet wist dat ze die had. Dan geeft HARC haar het bevel om hem te elimineren. Wren heeft nog nooit een bevel genegeerd.

Reboot past met gemak in het rijtje van “The Hunger Games”, “Divergent” en “The Maze Runner”. Amy Tintera heeft met de wereld van de Reboots iets unieks gecreëerd dat zonder twijfel in het welbekende rijtje thuishoort, maar zeker geen slap aftreksel is. Alles past naadloos in elkaar, de personages zijn tot in de puntjes uitgewerkt en het laat je alles voelen, van pure haat tot verdriet, maar ook blijdschap en hoop.

Het kost even wat moeite om je in te leven in deze wereld van emotieloze en harde Reboots. Het wordt in het begin al meteen pijnlijk duidelijk dat Wren niet doet aan gevoelens, welke gevoelens dan ook. Ze is bruut, recht door zee en zo efficiënt als maar wezen kan. Je komt er echter al vrij snel achter dat er meer gevoelens in haar huizen dan ze zelf eigenlijk wil geloven. Wanneer Callum verschijnt wordt dit alleen maar benadrukt. Wren begint dingen te voelen waarvan ze niet eens wist dat ze die kon voelen en die ze ook eigenlijk helemaal niet wíl voelen. Door Callum maakt Wren een enorme verandering door. Van een emotieloze Reboot verandert ze in een tienermeisje dat niet weet hoe om te gaan met al haar emoties en gedachten.

Callum is van begin af aan al meteen een favoriet. Met een glimlach die zijn gezicht nooit verlaat en uitspraken als: “Eén knuffel maar. Misschien twee. Hooguit vijftien.” kun je het Wren absoluut niet kwalijk nemen dat ze haar ogen niet van hem af schijnt te kunnen houden. Ook hij is een goed uitgedacht personage. Hij krijgt behoorlijk wat voor zijn kiezen in dit boek. Hij wordt naarmate het verhaal vordert sterker en begint de wereld te zien zoals deze is. De jongen achter de glimlach wordt zichtbaar.

HARC, die de Reboots huisvest en ze eropuit stuurt om missies te volbrengen, wordt zo goed neergezet dat je ze al vrij snel begint te haten. Je kunt bijna niet anders. Ze noemen de Reboots monsters, maar de echte monsters zijn zij. De manier waarop ze met die kinderen, want dat zijn het, omgaan, is tandenknarsend. Ze behandelen hen alsof het beesten zijn en dreigen ze ook af te schieten als zodanig wanneer ze niet doen wat hen gezegd wordt.

Nadat je bent geïntroduceerd tot de wereld van de Reboots en je snapt hoe alles in elkaar steekt, leest dit boek als een trein. Met een uniek verhaal, goed uitgewerkte personages en een boek dat je je nagels doet opeten van de spanning, kan het bijna niet anders dan dat Reboot een regelrechte hit wordt!

Als je net als ik door het boek heen vliegt en bij de laatste vier woorden aanbelandt, weet ik zeker dat je zult smeken om meer!