Recensie: Duizend kleuren blauw RECENSIE

Duizend kleuren blauw is het verhaal van Henri Skinner die in een coma ligt. Hij kreeg een ongeluk toen hij op weg was naar de school van zijn dertienjarige zoon Sam. Zijn zoon die hij nog nooit heeft ontmoet. Sinds Sam erachter kwam wat er was gebeurd, is hij elke dag in het ziekenhuis te vinden aan zijn vaders zijde. Daar ontmoet hij ook Eddie Tomlin. Eddie is een succesvolle uitgeefster en Henri’s vroegere liefde. Samen met Sam blijft zij hopen dat Henri zijn ogen opent.

Nina George gebruikt in dit boek een bijzondere beschrijvende, beeldende schrijfstijl. Het verhaal wordt afwisselend verteld door Sam, Henri en Eddie. En vooral tijdens de hoofdstukken waar Henri aan het woord is, komt deze schrijfstijl bijzonder goed tot zijn recht. Het is prachtig hoe ze beschrijft in wat voor wereld Henri zich bevindt terwijl hij zweeft tussen leven en dood. Ze heeft een indrukwekkende manier gevonden om dit te beschrijven zonder het leven en de dood daadwerkelijk te benoemen.

Zijn zoon Sam sluit je vanaf het eerste hoofdstuk onmiddellijk in je hart. Sam is een bijzondere jongen en heeft de aandoening Synthesie, wat hem gevoeliger maakt dan een gemiddelde jongen van dertien jaar oud. Emoties van anderen komen bij hem heel hard binnen en deze voelt hij zodra hij een kamer binnenloopt en is dan ook erg verbaasd als hij een meisje in het ziekenhuis ontmoet waar hij niets van kan voelen.

De reis die Henri doormaakt wordt door de auteur gebruikt om de spanning in het verhaal te creëren. Wat maakt hij mee in de tussenwereld en wordt hij wel weer wakker? Dat zijn vragen die door je hoofd spoken tijdens het lezen. Hoe zou het zijn om in een coma te liggen? Dit zorgt ook voor meer diepgang in het verhaal. Hij gaat niet allen om pure emoties, maar om een tocht tussen leven en dood.

Wat Duizend kleuren blauw ook bijzonder maakt, is hoe de personages zich gedurende het verhaal ontwikkelen en de levensles die je uit het verhaal kunt halen. De auteur wil een duidelijke boodschap meegeven. Het leven is nu, stel niets uit tot morgen, want dan kan alles anders zijn. Een boodschap die misschien een beetje cliché is, maar af en toe is het goed om je hier bewust van te zijn. Het verhaal heeft mij in ieder geval geraakt en ik werd vanaf het eerste hoofdstuk het verhaal ingezogen.