• onze waardering

Recensie: De laatste ster RECENSIE

In De laatste ster van Rick Yancey komen we er eindelijk achter of de wereld een invasie van buitenaardse wezens zal overleven. Bij aliens stel je je vaak marsmannetjes voor, maar Rick Yancey creëert een invasie op een veel realistischer niveau. Uit het eerste deel in de Vijfde Golf-trilogie bleek al dat de Anderen er net zo uitzien als mensen.

Toch weten we dankzij Evan Walker, de Andere die zich een mens voelt, hoe ze echt in elkaar zitten. In het laatste deel is Evan ‘geknakt’ en lang niet zo sterk meer als hij was. Een interessante wending, want Pepper wordt een soort supermens in dit deel. Zij krijgt het twaalfde systeem toegediend door Vosch. In De laatste ster zien we hoe Pepper van een stoere chick een nóg stoerdere chick wordt die uit vliegtuigen springt. Juist hierdoor begin je je van alles af te vragen: wat zijn namelijk de Anderen? En wat maakt het twaalfde systeem Pepper dan precies?

Rick Yancey doet wat hij in elk deel doet: hij geeft je een klein stuk van de grote legpuzzel. In het begin van het boek werkt dat niet helemaal. Het verhaal begint met een creepy priester en het team wacht vooral op een mogelijke terugkeer van Evan of Pepper. Het is een verschil ten opzichte van het vorige boek, met bommen en gevechten en ontsnappingen. Maar Rick Yancey herpakt zichzelf als Zombie met Dombo eindelijk besluit op pad te gaan naar de grotten.

De apocalyptische spanning komt weer terug met onverwachtse spanning. Zelfs kattenvrouwtjes zijn niet te vertrouwen. Het laat je bij elk personage afvragen aan welke kant diegene staat. Dat wantrouwen was wat het eerste deel zo goed maakte. In dit boek verschuift de wie?-vraag vooral naar een “waarom?” Waarom toch die invasie? En wat gaat er nu gebeuren?

De antwoorden worden vooral gegeven door Vosch, die nog altijd angstaanjagend eng is met z’n haaienogen en eigenlijk best wel sick is. Toch blijft hij het masterbrein: hij weet namelijk precies wat Pepper gaat doen en waar ze naartoe zal gaan. Daardoor gebeuren er ook dingen met Pepper waar ze niet gelukkig mee is. Daardoor krijg je meer sympathie voor Pepper, vooral omdat ze zich na haar oppervlakkige gedrag iets meer openstelt.

Pepper wordt in dit boek een geweldige soort van hoofdpersoon. Een echte hoofdpersoon is er namelijk niet, want Yancey wisselt voortdurend van perspectief. De perspectieven van Ben brengen de humor in het boek. Een voorbeeld van Ben over Evan Walker: “Flapdrol Lichtjaar heeft ons net verteld dat ze de steden gaan opblazen.”

Toch is er ook een negatieve kant aan de perspectieven: het wisselt te snel en te veel. Ook zijn bepaalde personages als Sam vanuit de derde persoon geschreven. Om de één of twee hoofdstukken is er een ander perspectief en daardoor wordt het wat ingewikkeld. Door die korte stukjes is er minder tijd om ieder personage te begrijpen en lijkt Cassie totaal geen hoofdpersoon meer.
Ze was altijd de kick-ass heldin in de serie. Cassie was grappig en sarcastisch en herkenbaar als verteller van het verhaal. In dit deel is ze vooral bezig met jongens en wat Ben en Evan van haar vinden. Haar gedachten over Evanland komen niet bepaald op de goede momenten. Als je wel een fan bent van Cassie kan het natuurlijk dat je nog even veel van haar houdt, maar toch lijkt ze wat van haar kenmerkende persoonlijkheid te verliezen van toen ze nog dacht dat ze de laatste mens op aarde was.

Gelukkig komt dit weer goed aan het einde. Het einde is zo’n explosie aan emoties dat je denkt: ja, daar doe je het voor. Het overtreft misschien net niet het vorige deel door de minpuntjes, maar de afsluiting is de trilogie waardig. En daar vinden we ook Cassie, Cassiopeia, weer terug als haarzelf.

Achteraf lijkt Rick Yancey dus alles goed te maken en dat mag ook wel na alle tissues die je waarschijnlijk nodig hebt gehad. Bereid je voor op een emotioneel boek dat als je er eenmaal in zit, mind blowing is. De laatste ster komt dus iets langzamer op gang en de perspectiefwisselingen komen de personages niet ten goede, waardoor het boek de eerdere delen niet kan evenaren. Maar het verhaal op zichzelf? Dat blijft realistisch, geniaal goed bedacht en hartbrekend – Yancey laat geen hart in de mensheid heel, maar juist daarom blijf je van De Vijfde Golf-trilogie houden.

 

De laatste ster

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (1 stem)
  • Omschrijving:

    We zijn hier en dan zijn we weer weg. Dat was al zo voordat ze kwamen. Dat is altijd zo geweest. De Anderen hebben de dood niet uitgevonden, ze hebben hem alleen geperfectioneerd. Ze hebben de dood een gezicht gegeven, om hem ons vervolgens in het gezicht te wrijven, want zij wisten dat dat de enige manier was om ons te vermorzelen. De dood eindigt niet op een continent of in een oceaan, niet bij een berg of op een vlakte, in een jungle of een woestijn. Hij eindigt waar hij begon, waar hij van meet af aan was: op het slagveld van het laatste, nog kloppende mensenhart.

    In het laatste deel van deze epische reeks, waarin het lot van de planeet wordt bezegeld, neemt meesterverteller Rick Yancey ons mee langs triomf, verlies en onverminderde actie.

Meer info

Toegevoegd door:

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Recensie: De vijfde golf

  • De vijfde golf

  • Recensie: De oneindige zee

Zoek in artikelen