Recensie: De oneindige zee RECENSIE

In De vijfde golf heeft Cassie Sullivan haar broertje gered van een buitenaardse invasie van de Anderen. Het vervolg in Rick Yancey’s serie is De oneindige zee. Samen met Theekop, Dombo, Pondcake, Pepper en hun leider Ben zijn ze ontsnapt uit Kamp Haven waar de vijand een leger van kindsoldaten creëerde om de laatste mens op aarde uit te roeien.

Dankzij alien Evan Walker is Kamp Haven opgeblazen, maar Evan is nergens meer te bekennen. Evan redde Cassie, werd verliefd op haar, terwijl zijn aard dat niet zou moeten toelaten: hij is een sluipmoordenaar, één van de indringers, hij is als een haai, maar werkt nu tegen de vijand. Als hij terugkomt ten minste, want dat heeft hij beloofd.

Niet iedereen vertrouwt Evan. Pepper gelooft niet in zijn terugkomst en gaat op zoek naar een veiliger onderkomen, maar Theekop volgt haar. Hoewel Pepper nogal een harde is, blijkt het dat ze toch om iemand geeft als zij en Theekop ontvoerd worden door de Anderen. Terwijl ze haar kleine vriendin probeert te redden, ontdekken we tijdens haar wie ze was voor ze soldaat werd.

In het vorige boek van Rick Yancey was Cassie de heldin, maar in dit boek is het Pepper die de show steelt. Meegenomen door de Anderen raakt ze verwikkeld in een ingewikkeld psychologisch proces. Commandant Vosch, een van de Anderen, speelt een tricky mind game met Pepper. Hij weet wat ze denkt, hij weet wat ze gaat denken, maar totdat ze zelf beseft hoe de waarheid in elkaar zit, wil hij weten: ‘Wat is het antwoord?’ Vosch is niet als alle andere slechteriken, maar toch is hij doodeng. Nog zonder zelf iemand te verwonden, is hij met zijn woorden, ingewikkelde vragen, zijn priemende blauwe haaienogen en zijn schaakspel angstaanjagend.

Het hele psychologische aspect van Peppers plot is heel goed uitgewerkt. Het is wel aan te raden om eerst het vorige deel te lezen. Als Rick Yancey het fictieve einde van de wereld niet zo serieus had genomen, was het plot waarschijnlijk niet zo goed uitgewerkt. In De vijfde golf was er vooral veel actie. In De oneindige zee is de actie er ook, maar het is beter gedoseerd door de gedachten van personages zelf: hoe kunnen ze de invasie stoppen?

Aangezien Cassie ook aanwezig blijft, wordt er weer gewisseld tussen perspectieven. Door de wisselingen leren we naast Cassie en Pepper ook het verhaal achter de dikke jongen Pondcake en lezen we wat er met Evan Walker gebeurt.

Evan Walker was al een personage om bij weg te zwijmelen en dat is hij nog steeds, misschien nog wel meer als je ziet hoe hij zijn best doet om zijn belofte aan Cassie waar te maken. Je krijgt zelfs een beetje medelijden met hem, al blijkt hij ook nog de kracht van de meedogenloze sluipschutter in zich te hebben. Wel maakt zijn personage een karakterontwikkeling door die zijn verhaal een stuk interessanter maakt.

In het geheel maken alle personages wel een ontwikkeling door. Logisch, want bij een alieninvasie zou niet iedereen meer hetzelfde blijven als vroeger. Toch is er ook ruimte voor grappen die je zeker laten lachen. Het personage Dombo mag dan wel uitgeroepen zijn als persoonlijke dokter, hij is niet altijd even opmerkzaam en zorgt daardoor voor wat leuke momenten. 

De oneindige zee is een boek dat je van tevoren totaal niet had kunnen voorspellen en een boek waarvan je zou willen dat je het geschreven had. Er zijn weinig boeken even goed als het origineel, maar dit tweede deel is een waardige opvolger. Het is spannend, onvoorspelbaar, geniaal gevonden en zet je door het psychologische aspect aan het denken. Het gaat dieper in op het einde van de wereld: “De wereld vergaat. De wereld begint opnieuw.” Hoe het precies zit me de Anderen blijft ingewikkeld, maar daar zal het laatste deel uit de trilogie vast en zeker antwoord op geven als Cassie hopelijk de wereld redt.