Recensie: De verdwenen hoofdredacteur RECENSIE

Simone Pfeffer gaat bij het hippe modeblad Holly aan de slag als consultant. Haar opdracht vanuit de uitgeverij is om de werkprocessen te stroomlijnen. Daarvoor moet ze met alle medewerkers in gesprek en leert ze iedereen goed kennen. Althans, dat denkt ze. De hele redactie staat op zijn kop als van de ene op de andere dag niets meer wordt vernomen van hoofdredactrice Annika Stassen. Het is een compleet raadsel wat er gebeurd is en niemand lijkt er meer over te weten. Paniek breekt los onder alle redactieleden. Gelukkig houdt het hoofd van de uitgeverij het hoofd koel en gaat op zoek naar een vervangster.

Een boek over het reilen en zeilen bij een modeglossy is een onderwerp dat vele chicklit-fans zeker zal aanspreken. Als op de achterkant van het boek ook nog een vergelijking wordt gemaakt met De duivel draagt Prada, dan denk je als lezer te weten wat voor spreekwoordelijk vlees je in de kuip hebt. Maar niets is minder waar. Het probleem met De verdwenen hoofdredacteur is dat het verhaal je niet meesleept, ondanks het feit dat vanaf het begin duidelijk is dat er vele krachten spelen en er allerlei complotten gaande zijn. De schrijfstijl is afstandelijk, beschrijvend, beschouwend en onpersoonlijk. Personages worden tot het einde toe met voor- én achternaam genoemd, het komt bijna zakelijk over. In het begin en midden van het boek vind je een soort lijst met personages en een korte toelichting. Toen ik dat voor het eerst zag vond ik het vreemd, dat zie je maar hoogst zelden bij romans. Maar het bleek beslist geen overbodige luxe, ik heb maar al te vaak teruggebladerd om op te zoeken wie nou ook alweer wie is. Bijzonder is dat er een ‘gastrol’ in dit boek is weggelegd voor een camera. Dit lijkt een soort drone te zijn, waar vaak naar wordt verwezen. Deze camera geeft je een kijkje in bepaalde scenes op de redactie en in de privéleven van de personages. Het wordt echter jammer genoeg nergens echt duidelijk wat de toegevoegde waarde is van deze camera en het boek had ook prima geschreven kunnen worden zónder.

Door bij veel personages iets te laten zien van hun privéleven en persoonlijke problemen, wordt wel geprobeerd wat meer diepgang te creëren. Maar dit mislukt door de schrijfstijl en door het nogal fragmentarische karakter van dit boek. Er wordt heel veel geschakeld in het boek, tussen scenes en tussen perspectieven. Te veel. Steeds als je denkt nét een beetje op te gaan in het verhaal, word je er als het ware weer uitgehaald. Je krijgt op die manier met geen enkel personage een band en leeft niet met hen mee. Daarbij speelt ook mee dat humor geheel ontbreekt en geen van de karakters echt leuke of heel herkenbare eigenschappen heeft. Alle betrokkenen bij Holly zijn op zijn zachtst gezegd een tikje typisch.

Als lezer kun je het boek té makkelijk wegleggen en ik bespeurde tegenzin bij mezelf om het boek telkens weer op te pakken. Jammer, want het onderwerp, plot en het wereldje waarin het verhaal zich afspeelt hebben op zich alles in zich voor een goeie chicklit. Helaas komt het totaal niet uit de verf. De verdwenen hoofdredacteur is deel 1 van een reeks, maar ik kan niet zeggen dat ik uitkijk naar de andere delen.