Recensie: Zoo RECENSIE

De bioloog Jackson Oz maakt zich ernstig zorgen over de waarnemingen die hij doet van toenemend geweld van dieren tegen mensen. Helaas vindt zijn noodkreet weinig gehoor bij zijn vakgenoten en sluit hij zichzelf daarom samen met zijn chimpansee Attila op in zijn appartement. Op uitnodiging van een kennis trekt hij echter naar Afrika om daar het vreemde gedrag van een aantal dieren te gaan observeren in de hoop het ultieme bewijs voor zijn theorie te vergaren. Daar aangekomen raakt hij verzeilt in een levensgevaarlijke situatie wanneer hij aangevallen wordt door een groep leeuwen. Oz begrijpt dat hij ervoor moet zorgen dat de wereld eindelijk naar hem gaat luisteren. Bijgestaan door Chloe Tousignant, een ecologe uit Frankrijk, begint hij aan zijn missie om de wereldleiders de ernst van de situatie te laten inzien en om de oorzaak van de aanvallen te achterhalen voor het te laat is.

Zoo van James Patterson en co-auteur Michael Ledwidge gaat uit van een veelbelovend idee en het verhaal bezit potentieel, vandaar dat er ook een serie van is gemaakt. Helaas gaat het hier om één van de zeldzame keren dat het boek niet beter is dan wat er op het kleine scherm wordt getoond. Zoo heeft een aantal ernstige tekortkomingen en lijkt haastig geschreven. De aandachtige lezer ontdekt bijvoorbeeld aan het begin van het verhaal al een inconsistentie wat betreft een rode muts die nog een aantal keer opnieuw opduikt. Ook vergeten de heren de titel van het boek op een degelijke manier uit te leggen. Dat is uiteraard niet altijd belangrijk, maar hier is het wel enigszins van belang en wordt er iets te gladjes overheen gegaan. 

De hoofdstukken zijn kort. Dit geeft het verhaal vaart en zorgt ervoor dat het vlot leest. De beknopte hoofdstukken vormen echter ook een struikelblok, ze laten weinig ruimte voor diepgang en een goede uitwerking van de personages. Het blijft allemaal te oppervlakkig en de aanvallen van de dieren worden onnodig veel herhaald. Waarom de auteurs de wetenschappelijke en technische benadering van het probleem niet wat verder uitgespit hebben en gebruikt hebben, is een raadsel. Over virussen en milieurampen valt zoveel meer te zeggen en te schrijven. Kijk bijvoorbeeld naar boeken als Virus door Preston & Child, De stank door Bavo Dhooge of Hof van Eden door James Rollins. 

Patterson en Ledwidge slaan de bal danig mis met personage Chloe Tousignant. Zij gaat van gereputeerde ecologe waarop Oz vertrouwt om het verhaal over zijn theorie sterker te maken, eensklaps naar huisvrouw die de crisis ondergaat in plaats van mee probeert te bestrijden. Hoofdpersonage Oz zelf heeft het wel in zich om het boek te dragen: hij heeft wat eigenaardige trekjes en vertrekt vanuit de underdogpositie, maar hij is volhardend en gelooft in ziijn eigen ideeën. Na een plotse tijdssprong van vijf jaar blijkt hij als bioloog jammer genoeg toch ietwat incompetent. Het is een vreemd gegeven dat hij samen met een groep wereldvermaarde wetenschappers al die tijd niet op het idee gekomen is dat zich plots aandient.

Zoo moet het hebben van zijn premisse en biedt doorheen het boek zo nu en dan wel een blik op hoe boeiend het verhaal had kunnen zijn als het beter uitgewerkt was. Er zitten interessante elementen in die beter verdiende: de samenkomst van Oz en zijn collega’s, het tripje naar het Witte Huis en de geestestoestand van Chloe. Een geluk voor het duo James Patterson en Michael Ledwidge dat de makers van de tv-serie doorheen de gaten in de plot hebben kunnen kijken en het verhaal naar hun hand hebben gezet. Het boek zelf haalt deze keer immers het vrij hoge niveau niet van de gemiddelde Patterson helaas niet.