Recensie: Vijftien RECENSIE

Voor Elena (15) is alles anders sinds haar vader is overleden. Thuis is het niet meer zo gezellig. Zeker niet nu de nieuwe vriend van haar moeder bij hen woont. Gelukkig kan ze goed praten met haar zusje Sasha, en ze vindt online genoeg afleiding. Op Facebook ontmoet ze Tim. Hoe meer ze met hem praat, hoe leuker ze hem vindt. Bij hem kan ze alles kwijt. Elena besluit met Tim af te spreken, maar vlak na die ontmoeting verdwijnt ze spoorloos. Niemand weet waar Elena is… of toch wel? Alles wijst erop dat Job (17) meer weet. Tenslotte is zijn foto naar Elena gestuurd.

Vijftien is het tweede YA-boek van Marlies Slegers waarin de auteur de gevaren van de digitale wereld onder de loep neemt. Eerder verscheen Onder mijn huid. Daarin maakte de lezer kennis met de gevolgen van sexting. Vijftien gaat over grooming (oftewel digitaal kinderlokken). Het boek is geschikt voor jongeren vanaf 13 jaar.

Vooral de overzichtelijke opbouw is fijn aan het boek. De lezer weet waar hij/zij aan toe is. Het is namelijk verdeeld in twee delen, en bestaat uit een tal van korte hoofdstukken. In deze hoofdstukken wordt tussen drie verschillende perspectieven gewisseld: Elena, Tim/Mark en Job. Deze wisselingen sluiten naadloos op elkaar aan en zorgen ervoor dat het verhaal compleet is. De lezer maakt niet alleen kennis met de levens van Elena en Job, maar kruipt ook in het hoofd van de ‘dader’. 

De kracht van Marlies Slegers is toch wel haar vlotte schrijfstijl. Dat blijkt bijvoorbeeld ook uit de Liv-serie. Vijftien leest dan ook op de eerste plaats lekker weg. Maar Slegers kan zeker ook spanning opbouwen. De lezer blijft gedurende het verhaal benieuwd hoe het met Elena afloopt. Vooral omdat het karakter van de dader kippenvel bezorgt. “Ze is net vijftien. Wat een prachtige leeftijd. Vijftien. Meisje tussen kind en vrouw. Heimwee naar de tijd dat ze nog een klein meisje was en bij haar vader op schoot kroop en verlangen naar de tijd dat ze een jonge vrouw zal zijn die zelfbewust de wereld aan haar voeten ziet liggen. Rijp en toch ook nog onbedorven.”

De karakters van Job en Elena brengen echter wat minder emotie teweeg. De lezer wordt meer meegenomen in wat er in het verleden is gebeurd en wat er gaat gebeuren (zonder al te veel te verklappen). Daar ligt de spanning. Maar om nu te zeggen dat de lezer volledig meegesleept wordt in het verlies van de vader van Elena, en het verdriet van Job. Nee, dat niet. Daar blijft Marlies Slegers wat aan de oppervlakte. Zonde, want als ze daar meer had uitgehaald, waren de gevaren van grooming ook beter uit de verf gekomen. Waarom zag Elena de signalen niet? Ook het slot speelt daarin een rol. Dat stelt enigszins teleur omdat het plotsklaps is afgelopen, zonder verdere uitleg. De lezer wordt op dat moment compleet aan zijn/haar lot overgelaten. Een belangrijke boodschap heeft dan toch meer nodig.