Recensie: Wachten op Bojangles RECENSIE

“Wachten op Bojangles” is een van oorsprong Frans boek van Olivier Bourdeaut. Dit verhaal kan zich eigenlijk ook alleen in Frankrijk afspelen. Het is een prachtig waanzinnig verhaal over een excentrieke waanzinnige liefde. De Britten zijn te stijf en te traditioneel ingesteld voor zo’n verhaal en wij Nederlanders te nuchter. Neen, dit moet wel Frans zijn.

De hoofdpersoon en ‘ik-figuur’ is een jongetje uit Parijs, met een rijke hardwerkende vader en een mooie vrolijke moeder.  Moeder wil niet dat vader zo hard werkt en daarom stopt Papa met werken en wordt hij ‘schrijver’. De stukjes in het boek die cursief gedrukt zijn, zijn geschreven door de vader.

Op zich is de ik-figuur een eenzaam jongetje, want hij leidt een heel apart leven. Een leven als een sprookje met zijn ouders in een ruim appartement in Parijs. Feesten, diners, bals, salons, rare huisdieren en rare huisvrienden; ze leven alsof de moderne wereld niet bestaat. Alles en iedereen krijgt bijnamen. Zo heet een senator en huisvriend “Het Zwijn” en de jufferkraanvogel die ze als huisdier hebben, heet Mejuffrouw  Supertopinada. Het jongetje valt op school zo zeer uit de toon bij zijn verhalen dat zijn ouders besluiten hem thuis te houden en voortaan zelf les te geven. Nu het jongetje niet meer gebonden is aan school- en vakantietijden en daarmee voortijdig ‘pensionado’ is geworden, kunnen ze vaak op reis. Een kasteeltje in Spanje is hun favoriete bestemming.

De motor van dit sprookjesleven is Mama, voor wie niets te dol of te vreemd is. Zijn vader zorgt ervoor dat alles wat zij bedenkt, werkelijkheid wordt. Op ieder moment geeft vader George trouwens zijn vrouw een andere naam, zoals Joséphine, Pauline, Henriette of Hortense, en op Valentijnsdag is ze Georgette. Dit om zijn vrouw duidelijk te maken dat zij voor hem de verpersoonlijking is van alle mooie vrouwen ter wereld.

En iedere dag wordt afgesloten met muziek van Nina Simone die het lied Mister Bojangles zingt en dan dansen zijn ouders. Zijn super uitbundige moeder beweegt dan waanzinnig, droevig en blij in de armen van zijn vader.

George is tussen een cocktail en een dans verliefd geworden op deze prachtige vrolijke excentrieke vrouw en doet alles om haar gelukkig te maken. Want dat blijkt zij nodig te hebben. Als ze niet extravagant, over de top, anders dan anders en ultra vrolijk kan zijn, is ze doodongelukkig….letterlijk. Ze wordt doodziek en kwijnt weg als ze zich niet uit kan leven.

En dan verandert het excentriek vrolijk schijnbaar eenvoudig verhaaltje ineens van toon. Je voelt de onrust tussen de regels door naar boven komen en je weet dat er iets goed mis is. Het jongetje kijkt toe en realiseert zich langzaam maar zeker dat het feest geen feest meer kan zijn. Moeder is met recht krankzinnig en destructief en ze sleept haar gezin mee.

“Wachten op Bojangles” is een prachtig verhaal over de liefde die letterlijk waanzinnig ver kan gaan en over de onvermijdelijkheid. Olivier Bourdeaut heeft een mooie simpele schrijftrant, die je echter diep raakt in al zijn eenvoud. Het verhaal is steeds beurtelings vrolijk en licht en dan ineens verdrietig en donker. 

Ik heb het boekje in één ruk uitgelezen en mijn gevoel daarbij ging ook ‘up and down’. Zo zit je met een glimlach te lezen en even later voel je je triest, want je weet eigenlijk wel hoe dit zal eindigen. Het onvermijdelijke laat zich niet voorkomen. Een absolute aanrader, een boek dat je niet onberoerd laat!