Recensie: Omdat ik je mis RECENSIE

In de zomer voor ze haar studie aan de universiteit begint, gaat Tess met haar beste vriendin op vakantie naar Italië. Na het overlijden van zijn broer zijn Gus en zijn ouders samen op vakantie, voor ook hij het huis zal verlaten om te gaan studeren. In een klein, verlaten kerkje in Florence komen Tess en Gus elkaar tegen. Ze kijken elkaar een flits van een seconde aan, voor het licht in het kerkje uitvalt en ze elkaar uit het oog verliezen. Na hun korte ontmoeting gaan ze ieder weer hun eigen weg, door met hun levens die steeds verder uit elkaar komen te liggen. Maar hoe verschillend hun levens ook zijn, in de vijftien jaar die volgen na hun ontmoeting zullen Tess en Gus nog vaak op hetzelfde moment op dezelfde plek zijn. Is het slechts toeval? Of is het het lot dat hen probeert samen te brengen?

Ik dacht altijd vrij naïef dat iedereen met een goed verhaal een goed boek kan schrijven. Kate Eberlen bewijst het tegendeel. Het verhaal is niet slecht en tot op zekere hoogte vermakelijk. Het is leuk opgezet, de hoofdstukken worden om en om vanuit het perspectief van Tess of Gus geschreven, waarbij de tijd steeds verspringt naar een volgend moment waarop hun paden wel of niet kruisen. Het is niet verrassend, maar het had wel een broertje van het prachtige One Day van David Nicholls kunnen zijn. Het probleem is echter dat Kate Eberlen simpelweg geen innemende personages kan schrijven. Alle karakters in het verhaal – en ik bedoel ook echt alle – zijn vlak geschreven en zijn oppervlakkig, laf, vals, lui of op een andere manier gewoonweg stom.

Dit zit me al vrij snel dwars. Hoewel ik mijn frustratie opzij probeer te schuiven om het boek zo objectief mogelijk verder te lezen, kan ik me gewoon niet voorstellen dat er een lezer is die niet over de personages valt. Tess haar vader is echt een eikel. De rest van haar familie is ook niet leuk. En Tess zegt er onbegrijpelijk genoeg nooit iets van. Ik lees met plaatsvervangende woede, een soort kriebel in mijn buik die steeds groter wordt naarmate ik verder lees, tot ik ze allemaal door elkaar wil schudden om te roepen: ‘en nu normaal doen met z’n allen!’ En dan heb ik het nog niet eens over Gus gehad.

Op eenderde van het verhaal heeft Gus zijn vriendin, met wie hij al zes jaar samen is en met wie hij samenwoont, al zo flink bedonderd dat hij het moet uitmaken omdat hij met zijn zwangere minnares gaat trouwen. Huh? Waarom is één van de hoofdpersonages zo’n enorme zak? Op tweederde van het verhaal doet Tess het moedwillig langere tijd met een getrouwde man. Waarom zijn allebei de hoofdpersonages zo stom? Waarom zou ik in hemelsnaam nog meer over deze bedriegende, leugenachtige mensen willen lezen? Hoe lang duurt dit boek nog voor ik bezwijk onder m’n frustraties?

Tess en Gus hebben één ding gemeen. Ze hebben allebei geen ruggengraat. Ze laten zich door iedereen om zich heen in situaties trekken, waar ieder mens met een beetje zelfrespect allang had gezegd: tot hier en niet verder. Ze laten alles maar gewoon voortkabbelen. Ze nemen nooit de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven. Ze proberen nooit zelf proactief verandering aan te brengen, maar zeuren wel oneindig over het oneerlijke leven dat ze ‘overkomt’.

Zelfs de ontknoping kon me niks meer schelen: ze verdienen allebei eigenlijk geen gelukkig einde. Aan de andere kant zijn ze allebei uit hetzelfde onverschillige, moreelloze hout gesneden dat ze elkaar wel weer verdienen. Linksom of rechtsom, het maakte mij niet meer uit. Als er überhaupt maar een eind aan kwam. Het tweede hartje is puur voor de onvervalste romantici onder ons, die van elk liefdesverhaal genieten ongeacht hoe goed het is geschreven. Ieder ander die het idee achter het verhaal aanspreken maar die een écht goed boek willen lezen, raad ik aan One Day te lezen en het daarbij te houden.