Recensie: De vermisten en de doden RECENSIE

Na het arresteren van een gevaarlijke crimineel wordt inspecteur Logan McRae ‘beloont’ met een overplaatsing naar een regiokorps op het Schotse platteland. Tijdens zijn diensten daar heeft hij zijn handen vol aan allerhande criminelen, tot het lichaam van een meisje aanspoelt. Ondertussen probeert hoofdinspecteur Steele hem terug bij moordzaken en op de zaak van de kleine vermoorde meid te krijgen.

De Vermisten en de Doden is het negende deel in de reeks over de sympathieke inspecteur Logan McRae. Het boek is op zichzelf te lezen, maar een beetje voorkennis is aan te raden om het boek gelijk goed te begrijpen. Heb je dus de kans om de eerdere boeken in de reeks te lezen, doe dat dan vooral.

Dit negende deel begint met een hevige achtervolging, waarin je flink op het verkeerde been wordt gezet. Het duurt even voor duidelijk wordt wat er precies aan de hand is. Hierna volgen we inspecteur McRae, die na onenigheid met zijn superieuren is overgeplaatst naar het Schotse platteland. Dit platteland blijkt uitzonderlijk veel criminaliteit te herbergen. In het boek volgen we Logan tijdens zijn verschillende diensten waaruit ook de diverse delen uit het boek bestaan. Niet alleen ‘hoofdstuk X’ dus, maar soms ook ‘Maandag, nachtdienst’. Dit geeft het verhaal een prettige structuur.

Tijdens de nachtdiensten krijgen McRae en zijn collega’s te maken met uiteenlopende incidenten. Van vergeetachtige oudjes tot winkeldiefstal en van losgebroken vee tot paarse piemels. Never a dull moment in Schotland. Deze omschrijvingen van de diensten geven een goed beeld van het plattelandskorps (al lijkt hier tijdens een gemiddelde nacht wel érg veel te gebeuren), maar door de vele herhalingen en de lange opsommingen van incidenten wankelt het boek soms op het randje van saai.

Gelukkig voegt de auteur een aantal verhaallijnen toe die door het hele boek heen vervlochten zijn. Het vermiste meisje wat aanspoelt op het strand bijvoorbeeld, alsmede de jacht op een aantal drugscriminelen en een verdwenen pedofiel. Door deze verhaallijnen, die uiteindelijk samenkomen, houdt Stuart MacBride de aandacht van de lezer vast. Hij schrijft vlot, en kenmerkend zijn de sterke dialogen en zijn goed uitgewerkte karakters. Als lezer heb je het gevoel alsof je naast Logan in zijn dienstauto zit.

Maar niet alleen het politie aspect is goed uitgewerkt in De Vermisten en de Doden. Hetzelfde geldt voor de personages. Er is genoeg aandacht voor het privéleven van de inspecteur en de onderlinge verhoudingen. Zoals die tussen hem en de lesbische hoofdinspecteur Steele, de dialogen tussen die twee zijn soms hilarisch. Dit geeft een fijn sprankje menselijkheid aan het verder soms best rauwe politieverhaal.

Echt spannend is het boek eigenlijk vooral tegen het einde, verder kabbelt het wat voort. Het boek had hierdoor wat korter mogen zijn (het boek telt ruim 500 pagina’s). Ik zou het dan ook eerder bestempelen als een politieroman dan als een thriller. Het lijkt een beetje een tussendeel te zijn in deze reeks. Een boek waarin niet iets heel belangrijks gebeurt, maar dat wel de moeite waard is om te lezen, zeker als je al fan bent van de Logan McRae boeken. Het einde blijft redelijk open, maar laat je wel uitkijken naar het volgende deel. Al met al een fijn boek van de succesvolle Stuart MacBride.