Recensie: De vrouw die door het vuur ging RECENSIE

Eén boek, twee verhalen.

1429, Jeanne d’Arc - de Maagd van Orléans, een analfabetisch boerenmeisje dat de Franse troepen aanvoerde in de strijd tegen de Engelsen en eindigde op de brandstapel. Men gelooft dat ze een geschenk van God is geweest in de strijd tegen Engeland, maar wie is de Maagd echt?

Meer dan 500 jaar later, 2014, Orléans heeft te maken met grote branden, die worden opgeëist door een onbekende organisatie genaamd Jaish Al Islam. Een zaak waar Hoofdinspecteur Inès Picaut en haar team zich vol overgave op storten. Ondertussen vindt ook de verkiezingsstrijd plaats: Luc Bressard, Inès’ aanstaande ex-man, tegen Christelle Vivier, de kandidate van het Front National. Zij strijden voor een Frankrijk zonder vreemdelingen, net als beschermheilige Jeanne d’Arc, en lijken te profiteren van de branden. De politie doet zijn uiterste best het patroon te achterhalen en de daders te pakken, maar wanneer er bij de vierde brand een lijk wordt gevonden, lijkt niets meer te kloppen. Picaut’s team moet het doen met één steeds terugkerende aanwijzing: de Maagd van Orléans.

In “de vrouw die door het vuur ging” zal je twee verhalen lezen, die uiteindelijk samen één geheel hadden moeten vormen. Met dat laatste is de schrijfster naar mijn mening de mist in gegaan. Het thriller- en historische deel zijn niet goed op elkaar afgestemd en tot ver in het boek is het onduidelijk wat het verband is. De verhalen lijken compleet los van elkaar te slaan en later ontdek je slechts een minuscule verbinding tussen de zaak van hoofdinspecteur Picaut en het leven van de Maagd van Orléans.

Dit komt onder andere doordat de laatste twee jaar van Jeanne’s leven zo ontzettend gedetailleerd, nauwkeurig en goed zijn geschreven, dat de overeenkomst met het hier en nu pas veel te laat aan bod komt. Hierdoor overschaduwt het historische deel het thriller-verhaal, wat in het niet valt. Daarbij komt dat het verhaal over het hedendaagse Orléans een beetje is afgeraffeld. Het idee van een vergelijking over de Maagd is echt heel leuk, maar dan moet je het wel allebei even precies uitwerken. In de thriller zijn veel minder details te lezen en de spanning mist ook een beetje, omdat het verhaal steeds onderbroken wordt door een stuk geschiedenis.

Mijn verwachting was dat Manda Scott minder historisch en meer thriller zou schrijven, bijvoorbeeld alleen een proloog over Jeanne d’Arc of om de vijf hoofdstukken. Voor mij had een iets minder gedetailleerde uitleg over de vele veldslagen dus ook volstaan, even achterwege gelaten dat ik sowieso al meer een thriller-fan ben.
Dit boek kan je (te) makkelijk wegleggen, vooral omdat de hoofdstukken toch niet zo op elkaar aansluiten, maar als je er dan weer in wil beginnen wordt het lastig. Je moet je namelijk steeds weer voor de geest kunnen halen wat er met het ene hoofdpersoon is gebeurd op het moment dat je nog in het leven van de ander verdiept zit. Dit boek heb ik zeker met enige tegenzin gelezen, doch die meer aanwezig was aan het begin dan aan het eind.

De verhalen kunnen er afzonderlijk echt mee door! Of het dat als boek ook kan… daar valt over te discussiëren. Het boek kan hier en daar nog wat bijgeschaafd worden qua thriller. Een aanrader dus voor iedereen die meer van de historische romans houdt!