Recensie: Dumplin' RECENSIE

Willowdean ‘Will’ Dickson is een zwaarlijvig meisje dat opgroeit in een klein dorpje. In haar dorpje gebeurt eigenlijk nooit iets, behalve de Clover City’s Missverkiezing. Will vond haar lichaam nooit een probleem, totdat ze verkering krijgt met Bo. Bo is namelijk erg knap, en veel andere knappe meiden uit het dorpje zien hem ook wel zitten. Dit is het moment waarop Will zich onzeker begint te voelen over haar lichaam. Om haar zelfvertrouwen wat op te krikken, besluit ze mee te doen aan de lokale Missverkiezing…

Al na het lezen van de allereerste zin van het boek wist ik zeker dat Dumplin’ me erg zou vermaken: ‘De fijnste dingen in mijn leven zijn allemaal begonnen met een liedje van Dolly Parton’. Na het lezen van het hele boek, is dit de perfecte openingszin van het verhaal. Will is namelijk, net zoals haar beste vriendin Ellen, enorm fan van Dolly Parton. Dolly Parton is het ideale voorbeeld van Will, omdat Will zich, net als Dolly Parton, nergens wat van aantrekt. In ieder geval niet wat betreft haar lichaam. Ze heeft zich altijd fijn gevoel in het lichaam waar ze in zit, ongeacht wat anderen ervan vonden. Dat vind ik in eerste instantie ook zo knap van Will. Tegenwoordig willen de meeste meiden net zo slank zijn als modellen, en er net zo goed uitzien als filmsterren. Het lijkt alsof nu iedereen zichzelf vergelijkt met anderen. Maar dat geldt allemaal niet voor Will, totdat ze een vriendje krijg: Bo. Dan vraagt ze zich af of Bo niet slankere meiden heeft gekust en dergelijke. Daar komt het: ze gaat zichzelf vergelijken. Maar kunnen we dat haar kwalijk nemen? Nee, absoluut niet. In Dumplin’ lees je namelijk hoe Will hiermee omgaat, en hoe ze de steun krijgt van anderen.

Will is een van mijn favoriete hoofdpersonen ooit. Ze wil zich niets aantrekken van de rest. Hoe aardig ze tegen iemand doet wordt niet bepaald door het uiterlijk, maar door het innerlijk van diegene. Op het gebied van jongens is Will schattig, omdat ze zo onervaren is. Daarbij is ze oprecht een fijn mens. Ze zegt wat ze denkt en ze doet dit gaat ook nog eens gepaard met veel humor. ‘De Waarheid: ik ben smoorverliefd op Bo, met zijn warrige bruine haar, al vanaf de eerste keer dat ik hem zag. Ook al ziet hij er bespottelijk uit in zijn rood met witte uniform. Net een beer in een tutu.’ Echt mensen, na het lezen van dit boek ga je van Will houden! Daarbij vind ik de andere personages ook goed uit de voeten komen. Ieder van hen spreekt me op de een of andere reden erg aan. Will gaat op een gegeven moment om met drie andere meiden, waarvan ieder wel wat heeft: de een is nóg dikker dan Will, de ander heeft een erg paardengebit en van de laatste is haar ene been langer dan de andere, waardoor ze mank loopt. Maar ieder van die meiden heeft een plek in mijn hart gekregen. Hierdoor laat schrijfster, Julie Murphy, de lezer weer inzien dat je niet moet oordelen op uiterlijk.

Dit boek is verdeeld in best kleine hoofdstukken, waardoor ik er doorheen vloog. Na het lezen van elk hoofdstuk dacht ik weer: laat ik er nog eentje lezen, dan leg ik hem weg. Dit heeft ook te maken met het verhaal zelf. Ik kreeg tijdens het lezen niet het idee dat het verhaal stil stond, maar dat het steeds in beweging was. Wat ik soms wel vervelend vond was dat er dingen werden benoemd, maar later pas uitgelegd. Ook middenin het verhaal. Hierdoor bladerde ik een aantal keer terug, om te lezen of ik iets over het hoofd had gezien. Later bleek het dan uitgelegd te worden.

Dumplin’ is een verhaal waar je enorm van kunt genieten. Voel je je wel eens onzeker over je figuur? Lees dan zeker dit boek, en ook jouw zelfvertrouwen zal worden opgekrikt. Het is een boek vol leuke personages die je maar wil blijven volgen, waardoor je er doorheen vliegt.