Recensie: De Sneeuwkimono RECENSIE

Auguste Jovert is gepensioneerd politie-inspecteur in Parijs. Slechts 63, maar moe en uitgeblust. Een typische loner. Hij heeft geleefd voor zijn werk en nu is er eigenlijk niets meer. Tot Jovert een brief uit Algerije ontvangt van een vrouw die beweert zijn dochter te zijn. Dit brengt hem in tweestrijd. Als hij die avond onverwacht bezoek krijgt van zijn buurman Tadashi Omura, een Japanse professor, verandert zijn leven echter.

In lange gesprekken vertelt Omura zijn verhaal: over Fumiko, die hij opvoedde als zijn dochter, en over de vriend uit zijn studententijd, Katsuo Ikeda. Een hoogst intelligente, gekwelde geest, en een meesteroplichter wiens omgeving vaak pas heel laat ontdekt dat hij ze in vele opzichten bedriegt en gebruikt. Het zijn Omura’s mijmeringen die Jovert ertoe aanzetten terug te willen keren naar Algiers om duidelijkheid te krijgen over wie en wat hij daar heeft achtergelaten. Hij heeft weer een doel in zijn leven.

Mark Henshaw De Sneeuwkimono is een literaire roman, die neigt naar een thriller. Het verhaal is geschreven in delen, die over de diverse hoofdpersonen vertellen. De personages van Jovert en Katsuo worden helder beschreven. Je krijgt een goed levendig beeld van hen en je kunt je met hen identificeren. De overige personages zijn duidelijk omlijsting, zelfs Omura.

In het verhaal wordt aangehaald dat in de Japanse cultuur legpuzzels een favoriete tijdbesteding zijn. Het verhaal is dan ook net zo’n legpuzzel. De personages worden in positie gebracht als randen van een legpuzzel en vooral de geschiedenis van Katsuo vult het midden. Henshaw schrijft De Sneeuwkimono ook niet als een chronologisch verhaal. Het gaat naar voor en terug en uiteindelijk vallen inderdaad alle puzzelstukjes op hun plaats.

De titel De Sneeuwkimono slaat overigens op een speciale kimono, die traditioneel gemaakt is en gedragen wordt door Sachiko, de moeder van Fumiko. Het is een prachtig, intrigerend verhaal, met een verrassend eind. Zeer de moeite waard.