Recensie: De ondergrondse orde RECENSIE

De ondergrondse orde pakt de draad weer op waar ‘De Paladijnse voorspelling’ is gebleven. Will en zijn begaafde vrienden hebben in het voorgaande deel veel interessante feiten ontdekt over de sinistere ondergrondse orde en weet deze groep flinke schade toe te brengen. Maar natuurlijk is niets wat het lijkt…

"Na hun ontdekkingen breekt de zomer voor de vriendengroep aan. Will probeert hierbij tijd te vinden om zijn net ontdekte krachten te bestuderen en verder te ontwikkelen. De anderen richten zich juist op het verder onderzoeken van de ondergrondse orde en dat brengt sinistere geheimen aan het licht. Wanneer een informatiebron uit onverwachte hoek een aantrekkelijke ruil aanbiedt, komen de vrienden wel op een heel duistere plek terecht…"

Het boek begint spannend met suggesties over de toestand van Lyle Ogilvy, die flinke schade is toegebracht. Daarna komt het verhaal wat traag op gang, waarbij auteur Mark Frost de lezer voldoende informatiebrokjes biedt om zelf aan het puzzelen te slaan. En juist deze kennis schept nieuwsgierigheid, waardoor je wel door blijft lezen. Daarnaast gaat Will op ontdekkingstocht naar zijn eigen gaven en hierbij komen we ook meer te weten over de gaven van anderen. Dit maakt het boek ondanks de trage start goed leesbaar. Ook de spitse dialogen dragen hier aan bij.

Eigenlijk komt het boek pas echt op gang wanneer de vrienden terecht komen in de ondergrondse wereld. Verschillende fantastische en enge elementen worden hierbij uit de kast getrokken en prikkelen de verbeelding van de lezer. Denk hierbij aan tot leven gekomen bomen en bijzondere objecten, die verborgen werelden kunnen openen. Deze elementen maakt dat het boek een mix is van diverse genres: science-fiction en fantasy, maar ook horror en romantiek.

Soms zijn de gaven die beschreven worden wat over de top en de schrijver lijkt hierbij de persoonlijkheid van de diverse karakters wat uit het oog te verliezen. Hierdoor leer je weinig over het verleden van de diverse personages en hun innerlijke gedachtewereld. Daarentegen besteed Frost veel aandacht aan de wereld waarin het boek zich afspeelt. Waar je, na het lezen veel deel één, het dacht wel allemaal te weten, blijken er in het vervolgdeel nog vele onbekende lagen te bestaan. Het einde van het boek is erg interessant en komt als een verrassing. Het schept in ieder geval veel nieuwsgierigheid naar het derde en tevens laatste deel van de trilogie.

Alhoewel Frost meer aandacht had kunnen besteden aan persoonsontwikkeling, wordt dit zeker goed gemaakt door de boeiende wereld, die de lezer steeds nieuwe verrassingen biedt. Het verhaal eindigt heftig en roept verlangen op naar het derde deel.