Recensie: Neem mijn hand RECENSIE

In Neem mijn hand maken we kennis met drie meisjes: Raymie Clarke, Louise Olifante en Billie Tapinski. Ze zijn alle drie op twirlles, een vaardigheid die ze nodig hebben voor hun deelname aan de Mini Miss Midden-Florida Autobanden 1975. De een is wat gemotiveerder om te leren twirlen dan de ander. Veel belangrijker voor het verhaal is dat er van de twirllessen niet veel terecht komt, maar dat de drie meisjes wel steeds closer worden.

De meisjes hebben alle drie een andere motivatie om mee te doen aan de missverkiezing. Raymie hoopt dat haar vader, die er met een andere vrouw vandoor is gegaan, weer terugkomt als hij in de krant leest dat zij gewonnen heeft. Billie moet van haar moeder meedoen, maar heeft daar helemaal geen zin in. Ze is vastbesloten om de wedstrijd te saboteren. Louises ouders waren de beroemde Vliegende Olifantes, maar zijn verongelukt. Ze woont bij haar oma, veel geld hebben ze niet. De stroom is afgesloten en ze leven vooral op blikjes tonijn. Oma is een bijzondere vrouw: 'De oma van Louise geloofde niet in stoptekens, of ze zag ze niet, of misschien dacht ze dat ze niet voor haar golden.' Neem mijn hand staat vol met dit soort scherpe beschrijvingen en observaties.

Hoe verschillend ze ook zijn, de meisjes vinden elkaar sympathiek en proberen elkaar te helpen bij elkaars probleempjes. Het is mooi om te zien hoe ze zich in het begin kunnen verbazen over elkaars (on)hebbelijkheden, maar die in de loop van enkele dagen accepteren en elkaar steunen. Vriendschap is wel het centrale thema van Neem mijn hand. Samen sta je sterk. Elkaar kunnen helpen kan zo simpel zijn als elkaars hand vasthouden.

Maar ook de ontwikkeling richting volwassenheid is een thema. De belangrijkste hoofdpersoon van het boek is Raymie en je ziet haar groeien. Ze neemt beslissingen, probeert te bemiddelen en overwint zichzelf. Ze illustreert haar gevoel elke keer door te beschrijven hoe haar ziel voelt, hoe haar ziel groeit en krimpt naarmate ze zich meer en minder gelukkig voelt. 'En er waaide een enorme wind de auto in en Raymies ziel was groter dan ooit en ze voelde geen greintje angst.'

Een laatste belangrijk thema is leven, dood, verlies en afscheid nemen. Vooral het niet afscheid hebben kunnen nemen, als gevolg van onverwachte gebeurtenissen, maken het leven ingewikkeld en verdrietig.

Neem mijn hand beschrijft op ontroerende wijze een aantal mooie thema's. Het is daarnaast ook nog eens bijzonder mooi geschreven. Prettige korte zinnen in korte hoofdstukken maken dat het lekker en snel leest. Het boek is geschikt voor kinderen vanaf een jaar of tien, maar het is beslist niet kinderlijk geschreven: 'Wensen waren gevaarlijk. Dat was het idee dat je uit sprookjes kreeg.’

Het boek is heel beeldend beschreven. Kate DiCamillio heeft niet veel woorden nodig om te zorgen dat je je de situatie helemaal kunt voorstellen: 'Ze zag er uit als een chagrijnige zeemeermin.' Er zit veel humor in het taalgebruik, met een vleugje cynisme. En dat maakt het ook leuk om het boek eventueel voor te lezen. 'Raymie vond de stem niet klinken alsof ze van iemand was die Alice heette. Zij vond het klinken als de stem van een trol die onder een brug stond in de hoop dat er een nietsvermoedend geitenbokje langsliep.'

Het verhaal speelt zich af in 1975, een tijd waarin we nog geen mobiele telefoons hebben. Het boek is echter zeker niet gedateerd en je mist de moderne technologie geen moment. Een verhaal als Neem mijn hand over de onvoorwaardelijke vriendschap tussen kinderen is universeel en tijdloos en heeft geen internet nodig.