Recensie: Donor RECENSIE

De schrijver Dr. Robin Cook introduceerde met zijn boek Coma in 1977 een nieuw genre, de medische thriller. Ook zijn nieuwste boek Donor is te scharen onder dit genre.

De hoofdpersoon, Lynn Peirce, is een vierdejaars geneeskundestudent. Veel van haar lessen volgt ze in het Mason-Dixon Medisch Centrum. Wanneer haar vriend Carl een knieoperatie moet ondergaan, raadt ze hem het Mason-Dixon Medisch Centrum aan zodat hij daar geopereerd kan worden. Wat een routineoperatie had moeten zijn, draait uit op een nachtmerrie voor Lynn. Na de operatie komt Carl niet meer bij uit de narcose en er wordt geconstateerd dat Carl hersendood is. Lynn snapt niet hoe dit gebeurt kan zijn en samen met haar beste vriend Michael gaat ze op zoek naar antwoorden. Maar de waarheid die ze weet te achterhalen is veel schokkender dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Het boek begint met een patiënt van het Mason-Dixon Medisch Centrum die met een voedselvergiftiging in het ziekenhuis wordt opgenomen, maar met veel ergere problemen weer uit het ziekenhuis komt. Dit wakkert de nieuwsgierigheid van de lezer aan, wat is er met haar gebeurt? Vervolgens lezen we over Carl, de vriend van Lynn, die stiekem heel zenuwachtig is voor zijn knieoperatie maar toch dapper doorzet om deze te ondergaan. Maar tijdens de procedure gaat er iets mis en komt hij niet meer bij van zijn narcose en blijkt hij hersendood te zijn.

Na deze inleiding verliest het boek wat van de snelheid waarmee het begon. Nadat we kennis hebben gemaakt met Lynn wordt je als lezer overspoeld met medische termen. Dr. Robin Cook, de schrijver van Donor, weet duidelijk waar hij het over heeft en als lezer is het fijn om te lezen dat een schrijver daadwerkelijk research heeft gedaan voor zijn boek. Echter kan het voor de lezer moeite kosten om goed te begrijpen wat er gezegd wordt. Zo zegt een van de doktoren in het boek het volgende:

"De positieve kans is dat er een minimale pupilreactie is op licht. Het lijkt erop dat de hersenstam werkt, maar vanwege zijn decorticatiestijfheid en flexierespons op sterke pijn ziet het er niet goed uit voor zijn cortex. Het moet een flink insult zijn geweest, en we denken dat het hoofdzakelijk is ontstaan door hypoxie, ook al staat dat niet in het anesthesie verslag. Het kan niet embolisch zijn geweest, omdat zijn diepepeesreflexen niet alleen behouden maar ook symmetrisch zijn. Het probleem is dat zijn score op de Glasgow-comaschaal maar vijf is."

Dit soort vakjargon wordt veel gebuikt in Donor. Voornamelijk wordt dit vakjargon gebruikt door de doktoren in het boek, maar ook worden er lastige termen gebruikt door de hoofdpersonen zelf die niet altijd uitgelegd worden. Zo wordt er veel gesproken over de HIPAA wetgeving, maar nergens wordt uitgelegd wat deze inhoud.

Het boek heeft ondanks het vakjargon en ietwat langzame leestempo wel een sterk verhaal. Zodra het verhaal eenmaal op gang is gekomen resulteert dit in een zenuwslopende climax met verbazingwekkende onthullingen. Dit boek kan sommige lezers misschien afschrikken door het lastige taalgebruik, maar dit voegt wel iets extra's toe aan het boek en als lezer weet je dat de schrijver weet waar hij het over heeft. Een beetje jammer is wel dat het climaxmoment zo laat in het boek pas komt, maar als je als lezer doorzet tot het eind zal die met verbazing worden achtergelaten.