Recensie: Orewoet RECENSIE

Alex Anderson is een puber van 16 jaar, opgegroeid bij zijn moeder Agatha May Anderson. Hij weet niet wie zijn vader is, dat heeft zijn moeder nooit willen vertellen. Toen hij klein was, had hij er nooit zo’n moeite mee. Hij verzon gewoon een spannend personage, dat dan zijn vader was. Verder was zijn moeder zijn beste maatje. Het was altijd zij samen tegen de rest van de wereld. Maar de realiteit van het leven heeft hen ingehaald. Alex moet het meer en meer alleen zien te redden en hij krijgt geen antwoord op de vele vragen die inmiddels naar boven zijn gekomen.

Tot op een dag zijn moeder hem meeneemt naar een begrafenis. Alex hoeft maar een blik op de tentoongestelde foto te werpen, om direct de waarheid te weten en dat is een enorme klap in zijn gezicht. Waarom heeft zijn moeder hem nooit normaal over zijn vader willen vertellen?

Agatha (May) heeft echter een nare tijd achter de rug met kunstenaar Lucas Brandmeester en ze wil niet dat haar zoon hetzelfde wordt als zijn vader. Ze stuntelt eigenlijk maar wat aan en volgt een beetje haar eigen huis tuin en keuken psychologie, maar dat pakt aardig verkeerd uit. Ze heeft niet door dat haar zoon zoekende is en zelfs een rol ziet voor haar opportunistische jeugdvriend Diederik Stegman. Alex' vurige verlangen naar een vader, leidt tot randje waanzin en hij zal zijn droombeelden van zich af moeten schuiven om de realiteit te kunnen accepteren.

Emy Koopman schrijft met “Orewoet” een indrukwekkend debuut. Ze schrijft op een soms cynische toon. Korte zinnen, geen expliciete uitleg, maar spot on. Het is direct en helder. Ze maakt de lezer precies duidelijk wat er aan de hand is. Het blijft boeien.    

Haar personages observeren hun omgeving op een bijna klinische manier. Gelijk op de eerste pagina neemt ze de lezer mee in de belevingswereld van een van de personages.  Ze omschrijft het niet in details, maar aan de toon heb je al gelijk door, dat je te maken hebt met een opstandige puber. “Whatever!”

Emy Koopman beschrijft de gevoelens van de diverse personages in de ik-vorm. Daar tussendoor zijn er brieven die als  flashbacks fungeren en zo ontrolt zich een geschiedenis van drie jonge mensen uit 1971 tot 2002. Een geschiedenis die de zoon maar moeilijk kan begrijpen.  De titel is een middeleeuws Hollands woord “orewoet”. Het betekent zoiets als vurig; een hevig, bijna waanzinnig hartstochtelijk verlangen. Emy Koopman beschrijft dit verlangen  op een indringende manier, waardoor het de lezer duidelijk wordt dat de jongen Alex, langzaam maar zeker de werkelijkheid uit het oog verliest.

Emy Koopman "Orewoet" is een fantastisch, intrigerend boek. Een aanrader.