Recensie: Wie je morgen bent RECENSIE

Bridge, Emily en Tabitha zijn al jaren met elkaar bevriend. Maar nu ze in de tweede zitten, is alles niet meer zoals vroeger. Terwijl Bridge met kattenoren op door de schoolgangen loopt en nog steeds poppetjes op haar huiswerk krabbelt, krijgt Emily rondingen en erg veel aandacht. Blijft vriendschap in stand als wie je morgen bent anders is dan wie je was? Wat als de ander verandert, en keuzes maakt waar je niet achter staat? Kun je te ver gaan in vriendschap? En tot slot: hoe dun is de grens tussen vriendschap en liefde eigenlijk?

Wie je morgen bent van Rebecca Stead bestaat uit vijf delen. Lekker overzichtelijk, zou je denken. Maar het verhaal is voor de lezer in het begin erg lastig te volgen. Elk deel bevat meerdere verhaallijnen door elkaar heen: zoals de belevenissen van Bridge én haar vriendinnen Emily en Tabitha. Maar daarnaast ook een verhaallijn van een anoniem personage en de brieven van Sherm aan zijn opa. Daarnaast lopen al deze verhaallijnen niet gelijk aan elkaar. De 'anonieme' verhaallijn speelt zich af op één dag, terwijl dat bij de rest niet het geval is. Dit alles bij elkaar zorgt voor heel wat verwarring voor de lezer, voornamelijk op de eerste pagina's. En dat kan een serieuze reden zijn om het boek naast je neer te leggen. 

Maar als het je eenmaal is gelukt om door de eerste pagina's heen te worstelen, trakteert Rebecca Stead je vooral op een prachtig verhaal over vriendschap op meerdere niveaus en manieren. Zoals tussen de drie vriendinnen, tussen Sherm en zijn opa en tussen Bridge en Sherm. De auteur laat mooi zien dat vriendschap niet hoeft te veranderen als sommigen in de vriendengroep veranderen. Zo raakt Emily verwikkelt in een social media foto-schandaal, iets waar de andere twee zich totaal niet mee bezighouden. Toch ondersteunen ze Emily en neemt een van de twee zelfs wraak. Dit voorbeeld laat overigens ook goed zien hoe het boek bij de doelgroep en deze tijd past. Een wereld waarin we niet meer zonder social media kunnen.

Wie je morgen bent is dan ook een prima YA-boek voor tussendoor. Maar om nu te zeggen dat het echt genieten is? Nee, daarvoor zijn alle verhaallijnen toch iets te verwarrend voor de lezer. En het anonieme verhaal blijkt toch ook niet zo anoniem te zijn; dat personage komt niet als een verrassing.