Recensie: Vega Jane 2 - De waker RECENSIE

“Vrijheid begint met overleven…”
Nadat het Vega Jane, haar beste vriend Delph en de hond Harry Twee gelukt is uit het Bitterbos te komen staan ze voor de volgende uitdaging: om te ontdekken wat er voorbij het Moeras is, zullen deze drie dappere Bitters er eerst hun weg uit zien te moeten vinden. Het Moeras is het afschrikwekkende bos achter dat van de Bitters, waar de dood altijd op de loer ligt en je de vreselijkste beproevingen moet doorstaan. 

Deze plek zal er alles aan doen om Vega Jane en haar reisgenoten tegen te houden en te breken, maar dan doet Vega een alles veranderende ontdekking: ze bezit dezelfde toverkracht als haar opa, die een machtig excalibur was. Zal deze nieuwe ontdekking de tocht door het Moeras makkelijker maken?

Dit spannende boek is deel twee in de reeks over Vega Jane. Om dit boek te snappen hoef je De Voltooiing niet per se gelezen te hebben, want van elk personage wordt in het verhaal nog even genoemd wie ze zijn. Ook staan de bijbehorende termen, zoals ‘excalibur’, in een soort mini-woordenboek achterin wat dan wel erg handig is om even door te nemen voordat je aan dit boek begint. Toch raad ik je wel aan deel één te lezen, want het is zonde zo’n geweldig boek niet te lezen.

Dat De Waker een goed en leuk boek is komt onder andere doordat het niet van de hak op de tak gaat. Zo heb je het deel tussen het ontsnappen aan koning Doorn en de ontmoeting met het volgende belangrijke persoon in dit verhaal (Astrea Prine), waar een hele geleidelijke overgang is gecreëerd die de gebeurtenissen met elkaar verbindt. Deze tussenstukken bevatten net als de rest van het verhaal lekker veel actie en zorgen ervoor dat je het boek onmogelijk weg kunt leggen.

Daarnaast is dit boek leuk voor jong én oud, zoals ook op de voorkant staat. De spannende en enge delen, maar ook de leerprocessen en zoektochten van Vega en Delph zijn namelijk zo beschreven dat het voor een tiener en volwassene leuk is om te lezen. Gevechten worden niet omschreven als een gewelddadig bloedbad, maar als een manier van overleven.

Het leren over de gevaren in het Moeras en hoe ze te verslaan wordt niet neergezet als saaie noodzaak, maar als weg naar vrijheid. Natuurlijk hangt het er wel vanaf hoe je er zelf naar kijkt.
Dat de gebeurtenissen in het verhaal elkaar logisch opvolgen betekend niet helemaal dat de opbouw van spanning en actie ook zo is.

Hoofdstuk één begint zonder enige waarschuwing met een achtervolging waarin ze enkele gevaarlijke wezens verslaan. Je zit dus meteen midden in de actie en dat blijft ook zo gedurende het lezen van dit verhaal. Wel heb je actie en spanning in verschillende vormen: zo zijn er achtervolgingen, gespannen situaties tussen Vega, Delph, Petra en Lachland en ook stukken waar je veel leert over de magische wereld. 

Wat fijn is aan David Baldacci’s schrijfstijl is dat de saaie dingen, denk aan bijvoorbeeld het doorkruizen van een kale vlakte, wel genoemd worden, maar dan kort en bondig zodat de lezer niet afhaakt. Zo was er een bepaald punt in het verhaal waarop niks te beleven viel voor de personages. Vega Jane en haar vrienden liepen vier dagen lang aan een stuk door en kwamen slechts af en toe een gevaarlijk wezen tegen. Hier zijn dan ook niet meer (nutteloze) details over gegeven en er werd doorgespoeld naar een interessanter deel van deze hele reis.

Op die manier is het verhaal realistisch en levendig gebleven, want het kan nooit allemaal spannend zijn tijdens zo’n tocht. Je inleven in de personages is ook heel goed mogelijk omdat ze van ongeveer dezelfde leeftijd – rond de 15 – zijn. 

Al met al was dit boek beter dan verwacht, want eerdere werken van Baldacci hebben mij nooit zo aangesproken. Dit boek is echter heel afwijkend van wat hij normaal gesproken schrijft en hij laat ons daarmee een stukje diversiteit van zichzelf zien. 
Voor een pageturner uit het fantasy en Young Adult genre is dit een hele goede keus en ik kijk nu al uit naar het vervolg op Vega en Delph’s tocht door het grote onbekende!