Recensie: De Griezelbus 1 RECENSIE

Het is weer zover: Kinderboekenweek. Speciaal voor de gelegenheid gaan de kinderen van groep 7, van basisschool De Tulp, op een speciaal uitje. Ze mogen mee met schrijver P. Onnoval, een kinderboekenschrijver. De kinderen en meester Maurice worden uitgenodigd om een busritje te maken met Onnoval, die de kinderen zijn nieuwste verhalen zal voordragen. Maar er is iets vreemds. De bus is geen normale schoolbus; hij is beklad met doodshoofden en spinnen. Om nog maar te zwijgen over het interieur van de bus. Aarzelend stappen de kinderen toch in. En hoe donkerder de nacht wordt, hoe grimmiger de verhalen worden. En wat is er met schrijver Onnoval aan de hand?

De Griezelbus is voor het eerst verschenen in 1991 en werd toen al massaal omarmd door kinderen. Er zijn dan ook vele boeken gevolgd over P.Onnoval en zijn Griezelbus. Het eerste boek is zelfs verfilmd. Ik was dus ook lichtelijk verbaasd om de Griezelbus, weliswaar in een nieuw jasje, als recensie-exemplaar op de deurmat aan te treffen. De Griezelbus is voor mij, en vele anderen, toch een stukje jeugdsentiment.

Wat is er anders? De eenenveertigste herziene druk, gepubliceerd in 2016, is opnieuw in een ander nieuw jasje gestoken. De omslagillustraties zijn verzorgd door Ien van Laanen. Zij heeft onder andere ook de omslagen voor de boekenserie van Harry Potter gemaakt. Het binnenwerk is verzorgd door Caren Limpers. Zij hebben ervoor gezorgd dat de Griezelbus klaar is voor een nieuwe generatie griezelaars.

De inhoud van het boek is natuurlijk gewoon hetzelfde gebleven. Voor mij is het jaren geleden dat ik de Griezelbus heb gelezen en ik moet toegeven dat het boek als nieuw was voor mij. Paul van Loon laat vanaf pagina één merken dat er iets niet pluis is, maar als lezer heb je nog geen idee welke kant het verhaal op zal gaan. Het verhaal begint zodra de kinderen de Griezelbus instappen en zij worden uitgezwaaid door hun ouders.

Schrijver Onnoval stelt zich op een ongebruikelijke manier voor en tovert dan zijn negen voorwerpen tevoorschijn. Elk voorwerp bevat een verhaal. Het tiende verhaal gaat over schrijver Onnoval zelf. Vanaf hier wordt het verhaal op natuurlijke wijze onderbroken door korte verhalen. Dit zorgt voor een leuke afwisseling, vooral omdat elk kort verhaal anders en eigenaardig is op zijn eigen manier. Bij het ene korte verhaal weet je hoe het eindigt – hoewel dat het niet minder griezelig maakt – en bij het andere verhaaltje heb je absoluut geen idee waar de personages zullen stranden. 

En dan is er nog het verhaal zelf. Paul van Loon laat gedurende de busrit kleine hints vallen. De schrijver begint zich eigenaardig te gedragen. Hij sleept met zijn been, hij is behaard en hij jeukt veel. Als lezer weet je dat er iets te gebeuren staat, maar deze kleine hints lijken zo onschuldig dat we ze als lezer niet opslaan als belangrijke informatie. Pas bij het tiende verhaal, het verhaal van Onnoval zelf, vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. 

De Griezelbus bevat in totaal elf enge verhalen. De negen voorwerpen, het verhaal van de schrijver zelf en het lot van de kinderen. Hoewel elk verhaal griezelig en eigenaardig is, bezorgt het geen slapeloze nachten. Toch is het moeilijk om de Griezelbus weg te leggen. Je wilt immers weten hoe elk kort verhaal eindigt, maar nog belangrijker; je wilt weten hoe het met de kinderen afloopt. Paul van Loon heeft dat goed aangepakt. Elk eind van een kort verhaal doet je afvragen wat er nu met de kinderen gaat gebeuren. Elk nieuw voorwerp doet je afvragen naar het verhaal erachter. Het einde ging naar mijn idee ietwat snel, maar dat weegt niet af tegen de goede dosis griezelen.