Recensie: Stemmen in de oceaan RECENSIE

Schrijfster Susan Casey is gefascineerd door dolfijnen. Het boek opent met een van haar persoonlijke ervaringen. Na de dood van haar vader heeft Casey nergens plezier meer in en kent ze ook minder angst. Als ze in haar eentje gaat zwemmen in Hawaii, wordt ze opeens omringd door een grote groep wilde langsnuit dolfijnen. Deze ontmoeting maakt een onuitwisbare indruk op haar. Vanaf dat moment wil Casey alles over dolfijnen te weten komen. Ze komt in contact met Joan Ocean, een vrouw die al jaren elke dag tussen wilde dolfijnen zwemt in 'Dolphinville'.

Ook voor Ocean zijn de dieren magisch. Vervolgens bespreekt de auteur uitgebreid diverse onderzoeken en experimenten van onderzoeker Lilly, die proefdolfijnen Engels probeerde te leren en de dieren als buitenaards ervaart. Hoewel hij veel over ze ontdekt, maakt hij ook veel slachtoffers, tot hij niet meer serieus wordt genomen en geen subsidie meer krijgt. 

Casey haalt ook andere onderzoekers aan die dolfijnen als buitengewoon intelligent aanmerken en zelfs hun taal proberen te ontcijferen. Ze bezoekt zee attractieparken om te zien hoe de dieren er worden behandeld en bespreekt de populariteit van de film Flipper. Ook stipt ze aan dat dolfijnen in andere delen van de wereld op gruwelijke wijze worden afgeslacht voor het vlees, wat voor treurig leven ze leiden in gevangenschap of sterven door vervuiling van hun natuurlijke leefomgeving.

Al met al schetst Casey een niet al te rooskleurig beeld en is de boodschap overduidelijk: dolfijnen horen niet in gevangenschap te leven en het welzijn van de dieren die in de zee leven wordt door menselijk toedoen ernstig bedreigd. In Stemmen in de oceaan haalt de auteur diverse onderzoeken aan, waaruit blijkt dat dolfijnen wereldwijd als magische, bijzondere dieren worden ervaren, zelfs als intelligenter dan de mens. De ondertitel 'Op zoek naar de kracht en betovering van dolfijnen' past dan ook zeker bij het boek.

Casey spreekt met mensen die dolfijnen vereren en het gezelschap van deze wezens verkiezen boven dat van andere mensen. Ze boekt een dolphin encounter in een zee attractiepark om met eigen ogen te zien hoe het er daar aan toegaat en reist mee met activisten die elk jaar opnieuw protesteren tegen het afslachten van hun lievelingsdieren. Casey, die in het dagelijks leven journalist is, probeert in haar boek een zo volledig mogelijk beeld te schetsen van de huidige kennis over dolfijnen, hoe men deze heeft verkregen en het beeld dat mensen van deze dieren hebben.

Hoewel het boek veel interessante informatie bevat, springt Casey erg van de hak op de tak. Ze dwaalt af om vervolgens weer op het oorspronkelijke punt terug te komen. Niet alle omwentelingen zijn even boeiend. Sommige onderdelen hadden een stuk compacter kunnen worden verwoord of zelfs weggelaten. Het boek leest niet lekker weg – het is eerder een naslagwerk waar ik me letterlijk doorheen ploeterde – en ik werd er niet bepaald vrolijk van. Sommige passages zijn ronduit gruwelijk.

Toch zet dit boek me zeker aan het denken. Ieder mens kan bijdragen aan een beter leven voor dolfijnen, bijvoorbeeld door afval te scheiden en door attractieparken als Sea World links te laten liggen. Mijn conclusie: Stemmen in de oceaan is geen boek vol met mooie, betoverende dolfijnenverhalen, maar een keiharde wake up call.