Recensie: De laatste dans RECENSIE

Vergeten is makkelijk. Herinneren, dat is moeilijk.
Het is 1943 als Rose besluit om haar verstikkende leven op het Britse platteland te verruilen voor het opwindende leven in Londen. De Blizkrieg is voorbij en in Londen heerst een relatieve rust. De stad biedt een onderdak aan Amerikaanse militairen, die zich tussen hun vernietigende vluchten richting Duitsland door, vermaken met de jonge vrouwen in Rainbow Corner: de uitgaansgelegenheid waarvan de deur nooit sluit. Een kleine enclave waar Amerikaanse militairen terecht konden voor een klein stukje Amerika. Rose weet zich een plaatsje te verwerven binnen Rainbow Corner, waar ze een nieuw leven opbouwt met haar vriendinnen Sylvia, Phyllis en Maggie. Ze ontmoet er Danny, wordt er verliefd, raakt er haar maagdelijkheid kwijt, maar is er gelukkig, totdat een Duitse V2-raket hier een einde aan maakt. 

In het verhaalheden blijft Jane alleen achter, nadat ze bijna getrouwd was met een rijke man uit de hoogste kringen. In een bar in Las Vegas ontmoet ze Leo en in een vlaag van verstandsverbijstering besluiten ze te trouwen. Haar bruidsjapon had ze toch al aan… Als Leo de volgende dag bericht krijgt dat zijn rijke oudtante ernstig ziek is, besluit hij halsoverkop terug te gaan naar Londen.Jane vergezelt hem, vastbesloten om een deel van de erfenis op te strijken. 

De laatste dans van Sarra Manning is niet meer en niets minder dan een mooi liefdesverhaal. Ze laat zien dat de liefde bepaald niet altijd simpel is. Dat vergeten gemakkelijk is, maar dat herinneren veel moeilijker is. Het is ook een hoopgevend verhaal: uiteindelijk overwint de liefde. En dat is goed nieuws. Wie echter hoopt op een boek dat uitdaagt, met een verhaal dat schuurt en een boodschap die blijft hangen, wordt teleurgesteld. De laatste dans is een onderhoudend boek en daar houdt het mee op. De verhaallijnen zijn eenvoudig, de personages clichématig, de gebeurtenissen voorspelbaar. Van zo’n boek gaan er dertien in een dozijn. 

Intrigerend zijn de expliciete seksscènes tussen Leo en Jane. Een soort soft-porno. Eigenlijk passen ze totaal niet in het verhaal, waardoor het vermoeden ontstaat dat Manning hier op een gekunstelde manier extra spanning probeert aan te brengen of tracht te ontsnappen aan de grijze middenmoot. Onnodig grof, totaal overbodig. 

Ondanks de genoemde minpunten, is Manning er toch in geslaagd om een boeiend en meeslepend verhaal te schrijven. Met De laatste dans van Sarra Manning kunnen liefhebbers van liefdesverhalen hun hart ophalen.