Recensie: Vergeet mij niet RECENSIE

Wanneer Wim richting huis wil vertrekken na een lange, snikhete dag op kantoor doet hij een vreselijke ontdekking: op de achterbank van de auto staat de Maxi Cosi met zijn zoontje Fenne erin. Levenloos.

Het mooie gezin is in een keer verwoest en na enkele weken blijkt wel dat niets ooit weer hetzelfde zal worden tussen Saskia en Wim. De wanhoop nabij schakelt hij de hulp in van psychologe Kathleen Verlinden. Terwijl Wim het gesprek aan wil gaan en uit wil vinden waar het fout is gegaan probeert Saskia de dood van haar Fenne te verwerken door erover te zwijgen. Tenminste, dat wordt gedacht door alle omstanders. Maar is ze er wel echt zo rouwig om? Hun zoontje was immers een lastige baby. Wat is er op die bewuste dag, Fennes laatste dag, echt gebeurd?

Meteen na de eerste bladzijde gelezen te hebben ergerde ik me al aan de schrijfstijl van Anja Feliers. Het hoofdstuk vanuit Wims perspectief bevat in bijna elke zin het woord "hij" of "hem". Ook het woordje "wist" is veelvoorkomend op pagina 15, maar dat is niet het meest storende. De zinnen zijn over het algemeen opvallend kort, zo'n vijf à zes woorden per zin, en er is gekozen voor een redelijk groot, vervelend lettertype. Dit alles zorgt ervoor dat het begin van het verhaal eindeloos lijkt te duren, terwijl de inhoud wel origineel en verrassend is.

Het verhaal achter Vergeet mij niet is namelijk absoluut niet wat je na het lezen van de achterkant verwacht. Dankzij enkele plottwists die zich gaandeweg aandienen, wordt je telkens op een ander spoor gezet. Hierdoor wordt het boek steeds leuker om te lezen en is het lettertype opeens niet meer zo storend. Ook de flashbacks over gebeurtenissen van voor dat Wim en Saskia elkaar ontmoetten helpen hier goed bij, want je leert ze zo beter kennen en ontdekt waarom ze bepaalde dingen doen. Het saaie begin is meteen vergeven en vergeten als je denkt aan de pageturner die eruit voort gekomen is.

Wel een minpunt is dat het niet meteen duidelijk is voor de lezers wanneer het om flashbacks gaat in plaats van het heden. Je hebt bijvoorbeeld in het eerste hoofdstuk dat er eentje heeft aanvankelijk niets door, omdat het qua lay-out gelijk is aan die ervoor. Na drie opeenvolgende hoofdstukken over het verleden wordt pas echt duidelijk dat het zich daar afspeelt, maar zodra je dat eenmaal doorhebt leest de rest makkelijk weg.

Naarmate het einde van dit boek nadert, wordt het ook spannender en vallen de puzzelstukjes op hun plek. Degenen waarvan je dacht dat ze niks met het verhaal te maken hadden, blijken een logische rol te hebben in het geheel. In plaats van spanning in de zin van achtervolgingen of politieonderzoeken gaat het hier meer om de waarheid willen weten. Het is dus ook meer een thriller vanwege de gruwelijke ontdekkingen die je doet rond een van de hoofdpersonages dan vanwege de actie die er niet in overvloed is.

Toch heeft deze manier van personages beschrijven een nadeel, want doordat het hoofdpersoon zo'n slecht mens gaat lijken en de daden tegenstrijdig zijn met onze normen en waarden, kun je je erg lastig inleven en een hekel aan hem of haar krijgen. Gelukkig komt de waarheid altijd boven tafel.

Vergeet mij niet heeft de verwachtingen dus niet helemaal waargemaakt als je kijkt naar de vlotte schrijfstijl die wordt geprezen in vorige thrillers van deze schrijfster. Onder andere de weinige variatie in woorden en onduidelijk aangegeven delen uit het verleden doen afbreuk aan dit originele verhaal. Na de eerste flashback wordt het gelukkig aanzienlijk beter. Daarom drie sterren voor dit boek, omdat het ondanks de schrijfstijl je aandacht wel weet te behouden met zijn verbazingwekkende verhaal.