Recensie: Prachtige, dierbare dagen RECENSIE

Prachtige, dierbare dagen is de derde roman van Jay McInerney over het New Yorkse echtpaar Corrine en Russell Calloway. Aan het begin van het boek is het vijf jaar na 9/11. Russell en Corrine hebben dit, als bewoners van Manhattan, New York, van dichtbij meegemaakt. De periode direct na de aanslag wordt beschreven in de tweede roman 'Het goede leven'. 'De schittering valt' is McInerney's eerste roman over de Calloways die, geschreven in 1992, zich afspeelt aan het einde van de jaren '80. Toen waren Russell en Corrine nog jong en energiek en lag de wereld voor hen open. Ze zijn imiddels older, sadder and wiser, evenals hun vrienden en kennissen. Vijftigers, met de bekende beslommeringen rond werk, kinderen, huizen en toekomst. 

Prachtige, dierbare dagen speelt zich af in het milieu van de Amerikaanse society, de New Yorkse glamour. Er zijn voortdurend openingen, benefietavonden en galadiners voor het goede doel. Russell en Corrine lopen ze ook allemaal af, al kost het ze handen vol geld en kunnen ze het zich eigenlijk niet altijd veroorloven. ‘Ze hadden in de loop der jaren zonder forse inspanningen of uitgaven een prima positie in het darwiniaanse maatschappelijke strijdgewoel weten te verwerven. Men mocht hen graag en hun feestjes waren populair.'

Omdat het inkomen van Corrine, als directeur van de liefdadigheidsorganisatie Nourish New York, niet bijzonder hoog is (voor de maatstaven van toen), leeft het gezin met name van het inkomen van Russell, die uitgever is. Een kleine, zelfstandige uitgever die met moeite overeind kan blijven en voor wie iedere investering in een nieuw boek, een nieuwe schrijver, een potentieel risico inhoudt. De vele vrienden van vroeger hebben het financieel veel beter voor elkaar.

De kunst is een belangrijk thema in Prachtige, dierbare dagen. Niet in de laatste plaats omdat Russell dus uitgever is en zoekt naar bijzondere opvallende boeken. De grote bestsellers van onze tijd gaan aan hem voorbij, maar hij weet soms pareltjes te vinden. Ook is hij uitgever van het laatste boek van de studievriend van Corrine en hem, Jeff Pierce, die al jaren geleden is verongelukt. De verkoopcijfers van dit boek beginnen na jaren opeens weer te stijgen. Jeff Pierce loopt als een rode draad door het boek. Vooral ook omdat die roman over Russell en Corrine lijkt te gaan. Hoe dat nu precies zit, is en blijft een mysterie. Corrine denkt ook geregeld terug aan 'haar verborgen geschiedenis met Jeff. Ze overtuigde zichzelf er van dat elk huwelijk bestand is tegen een paar geheimen.'

Prachtige, dierbare dagen is een chronologische roman die een beeld schetst van het leven van de New Yorkse rich and famous tussen 2006 en 2009. Diverse actuele gebeurtenissen passeren de revue. Zoals de verkiezing van de Democratische presidentskandidaat (Obama of Hillary Clinton), het uitkomen van het laatste deel van Harry Potter en uiteraard de presidentsverkiezingen in 2008.

De hoofdpersonen van Prachtige, dierbare dagen en hun vrienden blikken graag terug op het verleden. Er liggen vooral veel herinneringen in de jaren '80. Drugs, kunst, wilde feesten, vrijheid. Alles was toen beter. Corrine vindt die (bijna) verheerlijking van de jaren '80 maar moeilijk te begrijpen. De keerzijde was duister, je voelde je niet altijd veilig, je was bang op straat vermoord te worden, voor junks die 's nachts je huis binnendringen om je te beroven, vrienden die overleden als gevolg van aids...

Een andere interessante rode draad is eten, voedsel. Aan de ene kant heb je Corrine die zich inzet voor mensen die geen eten kunnen betalen en de vrouwen en dochters met ernstige eetproblemen. Aan de andere kant de drang van bijvoorbeeld Russell om bijzondere maaltijden te bereiden en vaak naar restaurants te gaan. Een van de culinaire hoogtepunten in Prachtige, dierbare dagen is als de hoofdpersonen met hun vrienden toegang hebben weten te krijgen tot een geheim Japans restaurant en daar de meest bizarre gerechten voorgeschoteld krijgen, met bijvoorbeeld gemalen kwartelschedel en vissensperma als ingrediënten...

Het boek is doorspekt van de relatieproblemen en buitenechtelijke affaires. Dat geldt voor de omgeving van de Calloways, maar zeker ook voor Corrine en Russell. In Prachtige, dierbare dagen gaat de aandacht vooral uit naar de kortstondige affaire die Corrine vlak na 9/11 had met Luke McGavock, die opeens weer opduikt en probeert Corrine voor zich te winnen. Maar ook Russell blijkt niet altijd even trouw geweest te zijn. Hun seksleven laat in ieder geval geregeld te wensen over en na het etentje in het Japanse restaurant hult Corrine zich in 'een jasje en een broek van rode katoen die nog nooit het slachtoffer van woeste passie waren geweest.' En toch heeft Corrine moeite met het gebrek aan huwelijkstrouw in haar omgeving: 'Ook al was ze zelf een verhouding begonnen, ze vond het nog steeds verbijsterend dat getrouwde volwassenen in bed konden belanden met mensen die niet hun huwelijkspartner waren.'

Er is ontzettend veel te vertellen over Prachtige, dierbare dagen. Er zijn heel veel markante personen, zoals de schrijvers wiens boeken Russell uitgeeft, en boeiende verhaallijnen, over financiële perikelen en de puberende tweeling Calloway. Maar uiteindelijk gaat Prachtige, dierbare dagen vooral over ouder worden, '...een nieuwe steek van wanhoop bij de gedachte dat er minder novembermaanden vóór haar lagen dan achter haar.'

Er zijn heel veel citaten die de cynische schrijfstijl van McInerney kunnen illustreren. Het is echt een bijzonder mooie roman die enorm goed is geschreven. Prachtige, dierbare dagen biedt een bijzonder beeld van New York en Manhattan op een manier die je niet verwacht, zeker niet als je er nog nooit geweest bent: '... wie lang genoeg in Manhattan woonde wist dat het eigenlijk een dorp was en dat je altijd op de stoep in Chelsea of vanaf een aanpalend tafeltje in die kleine weggestopte trattoria in de East Eighties kon worden aangeklampt door een vroegere klasgenoot of de zakenpartner van je man.'  

Al op de eerste pagina's vallen de lange zinnen op, die soms regels lang, een halve pagina voortduren. Ze kloppen, ze lopen en daardoor heb je er tijdens het lezen totaal geen last van. Natuurlijk was het interessant geweest ook de eerste twee romans van McInerney te kennen, maar je wordt al snel in het boek gezogen en je maakt vanzelf kennis met de vele hoofdpersonen. De beschrijvingen van de stad, de mensen, de restaurants, de huizen, de situaties zijn zo aansprekend dat je het gevoel hebt dat je ergens aan de rand van het decor zit en live aan het observeren bent. Gaandeweg het lezen, kreeg ik steeds meer waardering voor het boek en had ik steeds meer moeite het even opzij te leggen. Aan het eind van het boek bouwt de auteur wat meer afstand in en ligt het tempo wat hoger. Enerzijds begrijpelijk om tot een afronding te komen, anderzijds ook jammer.