Recensie: Wat jij niet ziet RECENSIE

'Regel Oneindig: Er zijn geen herkansingen. Schaad je mijn vertrouwen, dan vertrouw ik jou nooit meer. Verraad is onvergeeflijk.'

Deze regel is de meest belangrijke, naast nog elf andere Regels van Parker. In de indrukwekkende proloog maak je kennis met de zestienjarige Parker. Naast het feit dat ze blind is en haar moeder bij een auto-ongeluk heeft verloren, verliest ze ook nog haar vader twee weken na haar zestiende verjaardag. De tante van Parker trekt met haar gezin bij Parker in en zo komt het leven van Parker volledig op zijn kop te staan. Het enige wat ze wil is zo normaal mogelijk verder leven. Maar het nieuwe schooljaar brengt ook andere schokken met zich mee. Zoals de terugkeer van Scott die Regel Oneindig heeft gebroken en de introductie van Jason in haar leven. Maar toch lijkt alles heel anders te gaan dan Parker had verwacht.

Wat jij niet ziet is zo bijzonder dankzij de beschrijving van Parker als hoofdpersonage. Zoals gezegd is Parker blind, maar doordat het geschreven wordt vanuit haar oogpunt, is de lezer ook blind. Je weet als lezer alleen wat Parker beschrijft en mist dus al hetgeen dat zij niet kan zien. Uiterlijke kenmerken zijn afwezig en dit zorgt voor een totaal nieuwe leeservaring waarbij je volledig moet vertrouwen op de overige zintuigen van Parker. Je krijgt enorm respect voor dit zelfstandige en sterke karakter dat zich niet zo snel uit het veld laat slaan. Ze is pittig en laat zich niet snel kennen, maar toch zit er ook een hele emotionele kant in het verhaal. De delen in het verhaal dat ze met haar vader praat doen de tranen over je wangen lopen, terwijl je een hoofdstuk later weer kan lachen door haar droge humor.

Ondanks het gebrek aan 'zicht' in het verhaal, slaagt Eric Lindstrom erin om je te laten doorlezen door de genegenheid die je voor Parker gaat voelen, maar ook door de spanningsboog. Er zijn een aantal belangrijke gebeurtenissen, zoals het ongeluk, de dood van eerst Parkers moeder en dan haar vader en het verraad van Scott, maar de exacte details laten zich langzaam ontrafelen waardoor je uiteindelijk pas laat de losse eindjes aan elkaar kan knopen

Naast de spanning en de aparte leeservaring is het ook een gewoon liefdesverhaal, waarbij je hoopt op een romantisch, gelukkig einde. Het plot is dan ook niet echt bijzonder. Lindstrom laat in die uitwerking een aantal kansen liggen dat het verhaal naar een hoger niveau had kunnen tillen. Maar het feit dat dat niet gebeurt, stoort niet heel erg omdat het verhaal en de personages op zich zo fantastisch zijn. Wat jij niet ziet is uniek in zijn genre en een indrukwekkende leeservaring.